La Fabbrica Dell'Assoluto - 1984: L’Ultimo Uomo d’Europa

Black Widow Records

Dystopische verhalen zijn altijd voer geweest voor muzikale interpretaties. Denk aan Jeff Waynes ‘The War Of The Worlds’ naar H.G. Wells, en Rick Wakemans ‘1984’. Dat boek van George Orwell inspireerde nu het Romeinse gezelschap La Fabbrica Dell’ Assoluto voor het debuut, de conceptplaat ‘1984: L’Ultimo Uomo d’Europa’. Deze band doet de gouden jaren van Il Balletto di Bronzo en Biglietto Per L’Inferno herleven zonder na-aperij en hervindt de alchemie en anarchie van toen.

Deze "fabriek", zoals de band zichzelf noemt, is een garage in het Tuscolano-district van de Italiaanse hoofdstad en doet denken aan de legendarische kelders uit de hoogdagen van de Rock Progressivo Italiano (RPI). Het is ook de heimat waar Daniel Sopranzi (gitaar), Michele Ricciardi (drums) en Marco Piloni samen opgroeiden en in 2007 de covergroep Progressive Effect oprichtten.  

In 2012 ontmoette Ricciardi toetsenist Daniele Fuligni, die met zijn spel op Hammond, minimoog, medium, mellotron en de zeldzame Binson Echorec 2 (een analoge echomachine bekend van Pink Floyd) de geboorte van de Fabriek inleidde. Het jaar daarop vervoegde zanger Claudio Cassio de band, waardoor het ontbrekende puzzelstukje op zijn plaats kwam.  De Fabriek is niet enkel een plek, het is ook een muzikale idee die genre-overstijgend maar vooral ferm verankerd is in de progressieve cultuur van Italië.

De alchemie op dit wonderlijke album ontstaat uit de vintage instrumentatie, de vrije sfeer, die de regels en druk van de ‘vrije’ markt afwijst, en het harmonische groepsgevoel dat eveneens terugharkt naar de seventies. Niet alleen de muziek, ook de productieomstandigheden op de plaat zijn aldus een sociaal-kritische commentaar op Orwells post-atomaire toekomstverhaal, waarin de mens slechts een productiemiddel is in een wereld, geregeerd door de alwetende Big Brother.

In de woorden en de muziek beschrijft La Fabbrica de angst, de machteloosheid en de hoop van protagonist Wiston, die zijn menselijkheid wil herwinnen. Maar zijn gevoelens liggen begraven onder een monotone apathie en een illusie van vrijheid. De band opereert als een syndicaat van muzikale arbeiders, want in hun ogen kan dit verhaal enkel op een authentieke manier verteld worden door de werkende klasse. De basisdemocratie in actie in een muzikaal experiment, als het ware.   

De luisteraar mag zich verwachten aan een ongepolijste productie met weerhaken, energieke uithalen en sinistere sferen. ‘1984: L’Ultimo Uomo d’Europa’ is een donkere symfonie die misschien wel zou kunnen uitgroeien tot een moderne klassieker.