La Maschera Di Cera - Petali Di Fuoco

Immagnifica

Met Fino All'Aurora (tot de morgenstond) heeft het Italiaanse sextet La Maschera Di Cera (het wassen masker) één van de beste progsongs van de afgelopen tijd geschreven. Maar ook van de negen overige tracks spatten de vonken vuur  ofwel 'Petali Di Fuoco' - vanaf. De band heeft zich met dit vierde studioalbum opnieuw een plaats verzekerd in de top van het progressieve genre.

Zelfs voor wie de Italiaanse taal niet machtig is, is dit een killeralbum. Alessandro Corvaglia heeft een geweldige strot; hij zou je er zelfs van kunnen overtuigen dat er poëzie schuilt in een pakje boter. De sound is die van de grote Italiaanse bands uit de jaren zeventig. Verwacht dus veel vintage klavieren en symfonische gitaar.

Toch zit La Maschera Di Cera niet helemaal in hetzelfde straatje als bijvoorbeeld Il Bacio Della Medusa. Die laatste laat een duisterder en heavier kant van de prog horen, terwijl La Maschera geraffineerder klinkt. Gemeenschappelijk zijn dan weer de zin voor het theatrale en het broeierige, mediterrane karakter. Kortom, muziek die de verborgen passie in ieder van ons aanspreekt.

Die keuze weerspiegelt zich ook in het coverontwerp; de blaadjes van de vuurrode bloem lijken inderdaad gensters die door de intensiteit van de beleving meer of minder opflakkeren. In de schitterende ballad Tra Due Petali Di fuoco (tussen twee vuurgensters) is deze metafoor verder uitgewerkt. Dramatiek is troef in L'Inganno (de betovering), met weldadige golven mellotron en een Moogsolo.

Men gaat een versnelling lager in Agli Uomini Che Sanno Già Volare (voor mensen die al kunnen vliegen) dat je niettemin naar hogere sferen brengt en aldus uitgroeit tot het emotionele hoogtepunt van de plaat. In het pompende Il Declino (de afdaling) slaan dwarsfluit, piano en Hammondorgel eerst wild om zich heen. En we stijgen opnieuw als de Phoenix (vuurvogel) uit de as verrijst, majestueus ondersteund door de Moog.

Het best ziet men deze vonken tijdens een heldere nacht: La Notte Trasparante is het monumentale orgelpunt van het album. Ook letterlijk, want eindelijk worden de registers van het kerkorgel opengetrokken. Nu zijn andere band Finisterre voor onbepaalde tijd geparkeerd staat, heeft het er alle schijn van dat artistiek leider en bassist Fabio Zuffanti voorrang geeft aan La Maschera en zijn soloproject Hostsonaten.