Labasheeda - Blueprints

Eigen beheer

Eva Waterbolk van de Groningse band Waterbolk probeerde zich tot de PJ Harvey van de Lage Landen te kronen het voorbije jaar. Maar dan moet ze nog voorbij Saskia Van der Giessen.

Eigenlijk dachten we even dat beide namen pseudoniemen waren voor dezelfde frontvrouw, maar het gaat wel degelijk over twee zangeressen met hetzelfde karakteristieke stemgeluid. Het had wel gekund. Waterbolk zingt in het Nederlands en Van der Giessen brengt Engelstalige nummers met haar band Labasheeda. Dat doet ze zelfs al sinds het begin van de nillies. Een eerste single verscheen in 2005 en met ‘Blueprints’ is de band zelfs al aan album nummer zes toe. Tussendoor verschenen ook enkele ep’s. Toch hadden wij nog niet eerder van de band gehoord. Blijven steken in de Amsterdamse underground, heet dat dan, zeker?

Tot en met het vorige album ‘Status Seeking’ slaagde de band er dan ook in om zichzelf telkens weer in de voet te schieten. Zelfsabotage als kunstvorm, het is ook weer niet zo vreemd voor een band die zichzelf omschrijft als een eigenzinnige noiserock- en artpunkband. Maar op ‘Blueprints’ krijgt de groove en de melodie toch meestal voorrang op het experiment. Akkoord, je moet nog altijd voorbij de zang van Van der Giessen geraken. Die doet nog altijd geen enkele inspanning om te behagen, maar de nummers, die knipogen naar bands als Sebadoh over Sonic Youth tot Sleater-Kinney, werden dit keer net iets beter bij de teugels gehouden.

En af en toe is het zelfs echt kippenvel krijgen. Volatile, nochtans een instrumentaal nummertje van nog geen drie minuten, waarin Van der Giessens viool de hoofdrol opeist, is van een zeldzaam kwetsbare schoonheid. Dat zachte kantje van de band was ook al te horen in single Vanity. Maar de band kan duidelijk ook straf rocken. Dat bewees die andere, ultrakorte single Curiosity. En ook Sparkle is een nummer met een heerlijke basriff, strak drumwerk en grof schurende gitaren. Er werden al twee singles van het album getrokken, maar mocht de band zin hebben om echt door te breken, dan zouden wij ons geld zitten op dit nummer over moeilijk evenwicht binnen een relatie dat van bij de lekkere intro de aandacht trekt en die niet meer afgeeft.

Labasheeda weet op ‘Blueprints’ dus op meerdere vlakken het evenwicht te vinden. De balans tussen hard en zacht, tussen eigenzinnigheid en melodie zit perfect en bovendien slaagt het viertal erin om los te komen van de invloeden zonder de sound te verloochenen. De blueprint voor toekomstige platen lijkt gevonden.