Lackthereof - Your Anchor
City Slang
Minder is meer. Zoals met alle boutades is ook dit niet in alle gevallen waar. Neem nu ‘Your Anchor’, de laatste plaat van Lackthereof. Na het nodige aantal draaibeurten blijken er leuke dingen op te staan, maar pakkend is het allemaal niet. Daarvoor zit er iets te weinig variatie in.
Hoewel de bio het tegendeel aangeeft, wordt op Wikipedia gesteld dat Menomena een bijproduct is van Lackthereof en niet omgekeerd. Hoe dan ook, bij beide projecten is Danny Seim de spilfiguur. Terwijl hij bij Menomena de rol van drummer op zich neemt, is hij de frontman (en de drummer) bij de andere band. Het betreft hier trouwens het negende album van deze band . Het eerste stamt uit 1998 terwijl Menomena pas is begonnen met opnemen rond 2003. Tot zover de geschiedenis.
Dit is niet meteen de meest uitbundige muziek. Voor happy popsongs ben je bij Lackthereof aan het verkeerde adres. Het gebruik van zijn stem suggereert eerder verveling dan opwinding. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de natuurlijke beperkingen van ’s mans stem, maar ook de intonatie is vrij eentonig.
Muzikaal steunt het allemaal zwaar op de ritmesectie binnen een band. De drums nemen duidelijk het voortouw, ondanks of misschien juist door het feit dat ze zoals in opener Chest Pass fysiek gescheiden (want volledig naar de linkerkant gemixt) zijn van de andere instrumenten en de stem. Bij die andere instrumenten is het vooral de bas (luister naar Vacant Eyes of eender welk ander nummer, eigenlijk) die met de aandacht gaat lopen. Ander speelgoed wordt wel gebruikt maar slechts in erg beperkte mate.
Op zich is het best wel een interessant experiment, om enkel met drum en bas een dergelijk album op te nemen. Maar als je hier echter het werk van een band als Morphine tegenover zet (al is de sax daar uiteraard toegevoegde waarde), moeten we bekennen dat deze laatstgenoemde sterker werk produceerde. Dit is leuk en werkt op de duur op je in, maar blijven hangen doet het allemaal niet.
En dan is er nog de cover van The Nationals Fake Empire. Tja, hierover zullen de meningen (check het forum van The National) ongetwijfeld verdeeld blijven. Seims stem kraakt zich doorheen een erg minimale versie. Hardnekkige Nationalfans zullen het ongetwijfeld heiligschennis noemen. Zelf kunnen we een goede cover wel appreciëren, alleen is deze versie volledig ontdaan van emotie en net als de rest van dit album, lijkt het dan ook gedoemd om in de vergetelheid weg te sterven.