Lady Gaga - The Fame

Interscope

Wij bij daMusic houden wel van Perez Hilton, de flamboyante blogger die zowat op zijn eentje L.A. en Hollywood onder de knoet houdt wat betreft muziek- en stijladvies. Zowat alles wat bij hem enige erkenning krijgt, belandt bij ons meteen in de prullenbak. En daarom vond deze redacteur het wat raar om het debuutalbum van Lady Gaga in zijn brievenbus te vinden. ‘Misschien kan je er een klein stukje over schrijven?’, klonk het. Geen probleem. Een klein.

Lady Gaga staat model voor de nieuwe wind die doorheen het poplandschap zou moeten waaien. Het grote publiek heeft immers genoeg van brave jongens en meisjes à la Jonas Brothers & New Kids On The Block. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat de grote studiobonzen zich telkens opnieuw schromelijk vergissen bij het ‘fabriceren’ van een bad-ass en no-nonsense popicoon.

Het begint al mooi met de lyrics op Lovegame, het tweede nummer van het album: “Let's have some fun/ This beat is sick/ I want to take a ride on your disco stick.” Hilariteit alom, maar spijtig genoeg merken we nergens een vleugje ironie dat dat alles nog wat draaglijk had kunnen maken.

Bovendien gaat Lady Gaga - wat een irritante naam is dat toch! - ook verderop in het album de mist in, zoals bij het nummer Boys Boys Boys: “I’m not loose, I like to Party / Let’s get lost in your ferrari/ Not psychotic or dramatic / I like boys and that is that.”

Noem het pure ervaring en expertise, dan wel kort door de bocht gaan. Feit is dat wij meenden niet veel extra luistersessies nodig te hebben om tot onze conclusie te komen. Lady Gaga ontmaskert zichzelf op dit album immers als singer-songwriter van laag allooi en 'The Fame’ krijgt bij ons dan ook geen vast plaatsje in het cd-rekje.

Maar wat we vonden van de hoes en het tekstboekje? Ja, okay, we geven het toe: dát houden we wél bij. Want hey, ziet ze er niet verdomd goed uit in dat zwarte latex pakje?