Ladyfinger (Ne) - Dusk
Saddle Creek
Het Amerikaanse Saddle Creek-label is vooral bekend van getormenteerde folkies als Bright Eyes en Maria Taylor. Dat de brute rock van Ladyfinger (Ne) er ook onderdak gevonden heeft, is op het eerste gezicht verbazend. Buiten dezelfde getormenteerde lyriek heeft dit viertal immers weinig gemeen met het grootste deel van deze platenstal. En dat blijkt ook op 'Dusk'.
Van eighties-hardrock over echo’s van Kyuss en Soundgarden tot zelfs een verdwaalde flard emorock met een grove korrel, zo recycleert Ladyfinger (Ne) op 'Dusk' gretig drie decennia rockgeschiedenis. Dat levert soms geweldige punksongs op (Over and Over), maar kan evengoed gekraakte My Chemical Romance-doorslagjes (A.D.D.) voortbrengen.
Little Things weet alle mogelijke rockclichés op een hoopje te gooien – inclusief poepsimpele basisriff en geweldig cheesy tekstfrasen als “If you intend to really let me go, then pull the trigger baby, let me go”. En dat alles combineren ze tot het soort nummers dat wij graag verteren op een troosteloze vrijdagochtend op de ochtendtrein richting Brussel, terwijl de herinnering aan het teveel aan pintjes van de avond voordien nog nazindert.
Het venijn van deze plaat zit echter in de staart, met het afsluitende duo Let’s Get Married en Born in the Eighties. De eerste is de meest hitgerichte song op ‘Dusk’: een potige streep radiorock die keurig onder de drieminutengrens aftikt en waarin gitaren en zang als een trein voortrazen, achternagezeten door een bezeten drumritme.
Born in the Eighties is dan weer een mastodont van een nummer, waarvoor wij in minder geïnspireerde tijden het woord motherfucker zouden bovenhalen. Na een aanzwellende intro, waar Pelican en Isis trots op zouden zijn, schakelt de song ineens naar zesde versnelling en krijgen we een ode aan de betere trashmetal. We missen enkel nog een hese gruntstem.
Als u vindt dat in bovenstaande alinea’s net iets te veel genamedropt is, kunnen wij u alleen maar overschot van gelijk geven. Daar wringt dan ook het schoentje van deze ‘Dusk’: het klinkt allemaal wel mooi, maar we kunnen ons nergens van de indruk ontdoen dat we het allemaal al eens eerder - en jammergenoeg ook beter - hebben gehoord.
‘Dusk’ is geen wereldplaat, net zoals wij nu al durven te poneren dat Ladyfinger (Ne) nooit een wereldband zal worden. Daarvoor zijn de songs te weinig origineel en missen ze vaak de nodige diepgang. Dat neemt echter niet weg dat ‘Dusk’ nog altijd een fijn en vooral pretentieloos plaatje is, met tien songs die gebouwd zijn rond een no-nonsensestreep gitaar. En daar blijven wij nu eenmaal voor vallen.