Ladyhawke - Ladyhawke

Modular

Wie verklaart dat Ladyhawke niet slecht boert, zou even goed kunnen vertellen dat Maurice Lippens een beetje centjes is kwijtgeraakt de laatste maanden. Understatements van jewelste, en die zijn niet van toepassing op Pip Brown, Ladyhawke voor de fans. Met dit titelloze schijfje, een geheel eigenhandig gefabriceerd debuutplaatje, loodst ze menig mens graag binnen in haar wereld vol elektro-liefhebbende hippie.

De zevenentwintigjarige schone, niet te verwarren met de Canadese rockband Ladyhawk, weet van wanten. Dat bewijst ze ontegensprekelijk door nagenoeg het gehele album zelf te verzorgen, van vocals over drums tot synths. En neem het gerust van ons aan, op foutjes valt ze niet te betrappen. Paris Is Burning – dat grijsgedraaide nummertje op StuBru - kende u al, evenals hotshot Back Of The Van. Maar u kunt er vanop aan: de helft van deze blonde twintiger hebt u nog niet gehoord én moet u dringend beluisteren, als u onze bescheiden mening tenminste in acht wil nemen.

Geïnspireerd door artiesten uit de gouden jaren tachtig, zoals Blondie of Talking Heads, schuift de artieste genadeloos elektronische beats tussen catchy melodieën, die zo in een verdomd actueel kleedje gestopt worden. Al ben je met persoonlijke vrienden als Peaches of Alex Gopher, die elk hun remix van Paris Is Burning afleverden, uiteraard al meer geneigd om hippe nummers als Professional Suicide of Another Runaway uit je mouw te schudden. 

Met recht en rede heeft Ladyhawke al heel wat airplay verzameld op Studio Brussel. Vooral Paris Is Burning deed haar doorbreken in dit Belgenland, en dat valt te begrijpen. Wat aanvankelijk een chaotisch geheel van klanken lijkt, valt uiteindelijk in een plooi die hardnekkig blijft plakken in de hersenpan. Net zoals het iets meer poppy en makkelijkere My Delirium. Een neus voor hits heeft het meisje wel, net zoals een gevoel voor ritme en kleverige pop-rock-elektro-dance. U ziet het, ook wij moeten u het genre verschuldigd blijven.

Onze bloeddruk hoeft gelukkig niet constant 180/100 aan te geven. Manipulating Woman mag, ondanks het verzadigende gebruik van drumtirades, een rustig (lees: iets trager dan Jean-Marie Dedeckers topsnelheid) nummer genoemd worden. Ook Morning Dreams is een rustpunt in het album, met een wel erg hoog Duran Duran-gehalte. Té traag voor Ladyhawke en haar gelijknamige schijf, en dus overbodig.

Maar goed, ondanks de twee voorgaande songs ligt het tempo wijlen Twin Towers-gewijs hoog. Dat staat vast vanaf het moment dat je op play drukt. Magic zet de toon en Ladyhawke houdt deze toon aan voor nagenoeg de rest van haar debuutalbum.

Wij waren wild enthousiast over deze schijf en dat heeft zo zijn redenen. Ladyhawke, het schuchtere meisje dat we zagen op Leffingeleuren, heeft heel wat materiaal in huis, zowel fysiek als op muzikaal vlak. En om af te ronden nog één tip: beluister dit niet voor het slapengaan, of u loopt het risico vlug nog enkele vrienden te bellen voor een feestje en pas tegen het ochtendgloren in bed te belanden.