Lalle Larsson - Nightscapes

Reingold Records

Na het concert van Agents of Mercy, eind vorig jaar in Verviers, overhandigde Jonas Reingold ons de nieuwe cd van toetsenist Lalle Larsson. Verschenen op Reingolds eigen label, is ‘Nightscapes’ het sluitstuk van Larssons 'Weaveworld'-trilogie. Zoals de titel aangeeft, verkent hij hier de schaduwkant van het leven.

Verwacht opnieuw geen gemakkelijk behapbare tracks. Door de afwezigheid van zang zijn het de instrumentalisten waar we onze gps op moeten afstellen. In opener Insomnia is dat de schitterende Nederlandse jazzgitarist Richard Hallebeek, die in een niet aflatende stroom gebonden, gespeelde noten onze slapeloosheid tijdens de vroege uurtjes verzinnebeeldt.

De slapeloosheid wordt verdreven door A Dream Of A Thousand Weaves, een meerdelige suite waarin Hallebeeks aan Allan Holdsworth refererende legatostijl beantwoord wordt door Larssons vingervlugge toetsen. Maar in Larsson schuilt niet enkel de virtuositeit van een Rick Wakeman, ook de emotionele beleving van een Joe Zawinul (Weather Report) is in hem gevaren.

Gevoelens van weemoed, daar draait het om in Rainbow’s Gold. De klassieke piano, die we later ook in het miniatuurtje Nocturne tegenkomen, krijgt het gezelschap van Reingolds fretloze bas, tot het regenboogthema zich voor de hele groep aandient.  Zero Hour start en besluit rechttoe rechtaan, maar draait halverwege even richting jazzrock als Larsson een ode brengt aan Zawinul.

Dat doet hij ook in het slotdeel van Nightscapes Suite. Met ruim vierentwintig minuten speeltijd presenteert het zich als de hoofdschotel. Bekijk het als een gebergte. Je gps zal een studieronde aanbevelen: loop een eerste keer langs het massief heen om een idee te krijgen van de hellingen. Gezien de grote verschillen in hoogte heb je een straffe band nodig om hier over te geraken. Met Larsson, Reingold en drummer Walle Walgren heb je driekwart van zustergroep Agents of Mercy, zodat de lastigste bergrit een wandeling in het park lijkt.

Na de grootschalig geserveerde, weerbarstige complexiteit van de titelsong is Dawn Sheds A Final Tear een onverwacht optimistisch kleinood. De dageraad breekt open, we nemen afscheid van de wanhopige, donkere uurtjes. Toch willen we straks opnieuw de nacht induiken. Waarmee ‘Nightscapes’ opnieuw bewijst dat Larsson één van de interessantste toetsenisten van zijn generatie is.