Lambchop - OH (Ohio)
City Slang
De cd opent met het latin-jazzy Ohio. Uitnodigend om de rest van de plaat te verkennen, maar te leuk om direct naar het volgende nummer door te springen. Moeilijk te omschrijven, en zo hebben we het graag. Een stem die lijkt op "Cat Stevens sings Tindersticks". Een sound die doet denken aan Daniel Lanois' producties voor Bob Dylan, maar dan wat minder zweverig. Ruimte en dynamiek tussen instrumenten en stem. Een "live in de studio"-gevoel (zo werd de plaat ook opgenomen) zonder rommelig te klinken. Weidsheid in de songs en de klanken. Slipped Loosed and Dissolved - als preview te downloaden - slaat ons met verstomming. "Well I'm not so well acquainted with the topography of your mind" opent Wagner. De teksten maken op de hele plaat meer deel uit van de sfeer en instrumentatie van een song, dan dat ze er de ruggengraat van zijn. De cd wordt op verzoek van Wagner niet voorzien van een tekstboekje, omdat het hem meer om gaat over hoe de woorden in de muziek en de klank passen. Flarden van zinnen, de klank van woorden, ze passen perfect in de muziek en de melancholische sfeer van de songs. En wij die dachten dat het moeilijk zou zijn Slipped Loosed and Dissolved te overtreffen... I'm Thinking of a Number (Between 1 and 2) is verdorie nóg beter. De topper van de cd. Maar eigenlijk hoeft dat opdelen van deze plaat in nummers en titels voor ons niet echt. Hoewel elke song wel een eigen sfeer en klank heeft, passen ze toch allemaal zo mooi in een vloeiend geheel van openbloeiende ballads. Een coherente klank zonder vervelend te worden. Het tempo gaat iets de hoogte in bij National Talk Like a Pirate Day, toch springt het niet uit de band. Fijn, een plaat waar niet noodzakelijk en krampachtig een "ander" nummer op moet staan dat vloekt met de rest. En vanaf A Hold of You mag de muziek weer rustig voortkabbelen en kunnen we weer onze dromerigste blik op oneindig zetten. Op hetzelfde elan gaan Sharing a Gibson with Martin Luther King Jr., Of Raymond en I Believe In You verder. De plaat kent geen laagtes, al vinden wij de Popeye en Please Rise iets minder essentieel dan de rest. Hoe dan ook kabbelt en stroomt de plaat verder als een onverstoorbare rivier in een eindeloos weids landschap. Sorry, wij worden lyrisch. Terug naar de feiten. Wagner koos uit zijn collectief los-vaste medewerkers een vaste muzikantenkern voor deze opnames, en hij heeft een erg goeie keuze gemaakt. Er wordt erg fijn muziek gemaakt, ongedwongen en met een schijnbaar gemak. Net geen nonchalance. En dat maakt deze plaat erg sterk. Het lijkt allemaal zo ongedwongen, natuurlijk en organisch. Maar alleen al het feit dat er twee producers aan deze plaat werkten en dat beiden soms onafhankelijk van elkaar dezelfde song mixten zodat Kurt Wagner de beste versie kon kiezen, bewijst dat deze nonchalance slechts (erg schone) schijn is. Beste vrienden liefhebbers van machtig mooie muziek, toongezette melancholie op z'n puurst, tijdloze klanken, cd's die je gerust op "repeat" kan zetten voor drie dagen aan een stuk, twijfel niet. Kopen kopen kopen, als betrof het een microsoft-aandeel in 1985. En, indien nog niet in het bezit, sparen voor de rest van het oeuvre van Lambchop. Uw eenzame autoritten zullen nooit meer hetzelfde zijn.
(*) Vrij naar Ernest Hemingway, Voor Wien de Klok Luidt.