Lana Del Rey - Born To Die

Interscope

Heden verschijnt voor ons in het beklaagdenbankje: Elisabeth (Lizzy) Grant, alias Lana Del Rey. De aanklacht tegen haar luidt: "Op bedrieglijke wijze verleiden van de liefhebbers van alternatieve muziek.” Het bewijsmateriaal? Haar eenenvijftig minuten durend album ‘Born To Die’.

De beste argumenten die in haar voordeel pleiten, kennen we al: Video Games, Blue Jeans en  Born to Die zijn mooie singles waarmee Del Rey haar imago van gangsterliefje en nachtclubdiva op succesvolle wijze introduceerde en muzikaal toch wel overtuigde.

Elf van de twaalf nummers op haar debuut gaan dan ook over dood en slechte mannen. Alleen het autobiografische This Is What Makes Us Girls is hierop een uitzondering. Maar voor het overige profileert Del Rey zich als stoute meid.

Lana Del Rey heeft minstens een vinger in elke song op haar debuutalbum. Ze is dus niet te vergelijken met popprinsesjes die songmateriaal aangereikt krijgen van een batterij slimme hitschrijvers. Links en rechts laat ze zich wel eens 'inspireren', maar dat rekenen we haar niet te streng aan. Al moet ze wel niet verder gaan dan bij National Anthem. Hopelijk krijgen The Verve en T.A.T.U. een deel van de royalty’s.

Bijna alle nummers klinken loom en zwoel. Del Rey zingt, rapt en fluistert, en bespeelt daarmee een ruim register. Live lijkt ze dit niet te kunnen, maar eerlijk is eerlijk: op plaat kan ze wel bekoren. 

Het broeierige sfeertje dat ze creëert, past perfect bij het (gefabriceerde) beeld dat we van haar hebben. Del Rey is van New York, maar je zou zo geloven dat haar wortels in het diepe zuiden van de VS liggen. Het zou ons niet verwonderen als een van haar songs ooit zou opduiken op de soundtrack van True Blood of een Tarantino-film.

Het verdict: Lana Del Rey zelf definieerde haar stijl van bij het begin als Hollywood pop/sadcore. Wie er iets anders in hoorde, heeft zich laten leiden door zijn eigen seksdrive. 

Del Rey is er in geslaagd een coherent album te maken dat dankzij goed gevonden effecten, triphopbeatjes en wijds klinkende strijkers bijna een uur blijft boeien. In Radio zingt ze: “Now my life is sweet like cinnamon, like a fucking dream I'm living in.” Wel, het is haar gegund.