Landshapes - Heyoon
Bella Union
Het Britse kwartet Landshapes, dat in een vorig leven nog vrolijk als Lulu And The Lampshades door het leven ging, levert met ‘Heyoon’ de opvolger van ‘Rambutan’ af. In een eerder klassieke opstelling (gitaar, bas, drums) tracht de band wat vernieuwing te brengen, onder meer door het gebruik van elektronica en dwarse psychedelica.
Ergens schipperend tussen hoge en lage cultuur bricoleert de band zich een eigen universum waarbij onder meer verloren gegane kennis, verborgen werelden en geheime onderwerpen belangrijke aanknopingspunten vormen. Het toont aan dat er moeilijk grip te krijgen is op de band, die onder meer inspiratie vindt bij - zet u alvast schrap - zeventiendeëeuwse verhalen over de grote migratietrek van ganzen, het tragische overlijden van Bas Jan Ader (die de Grote Overtocht niet haalde), het verlangen om andermans psyche te bewonen en dronken avonden in gay bars. Geen toeval dus dat de hoes van het album een vereenzaamde, caleidoscopische tipi in een door zonlicht badend bos laat zien.
De lezer/luisteraar heeft meteen door dat met Landshapes zowat alles mogelijk is. Niet alleen een naamsverandering, ook de sound van de band wijzigde gevoelig. Gaandeweg kwam er steeds meer gelaagdheid, meer complexiteit en meer geestesverruimende noise. Was het in 2013 uitgebrachte 'Rambutan' nog eerder het resultaat van een ontdekkingstocht en een nieuw geluid, dan zet de band die ontdekkingstocht in wezen probleemloos verder op ‘Heyoon’.
Eerder conventionele pop-/rocksongs worden op het nieuwe album gemengd met invloeden uit elektronica en psychedelica, oosterse atmosferen en spaghettiwesterns. We houden het evenwel op uit de kluiten gewassen, shoegazende folk, al blijft het, gezien de band uit erg verschillende muzikale en andere vaatjes tapt, bijzonder moeilijk om de muziek van Landshapes te beschrijven.
De songs op ‘Heyoon’ zijn poppy en catchy, al is duidelijk hoorbaar dat de band experimenteert en verrassingen niet schuwt. De songs gaan schijnbaar alle richtingen tegelijkertijd uit; alsof Landshapes geen duidelijke bakens uitzet. Toch blijft de rit de moeite waard, zeker als de band met elektronica in de weer gaat, zoals onder meer op het prikkelende Solipsist. Landshapes moet het hebben van diverse motiefjes, patronen en geluiden die ze desgevallend aaneenlast tot een geheel. Met dit album wilde de band vooral zichzelf uitdagen. En passant neemt ze de luisteraar mee op een wat ongewone, maar boeiende trip. Landshapes liet zich in de Soup Studios in Limehouse begeleiden door ervaren producers als Giles Barrett en David Holmes, hetgeen voor een band als deze een meerwaarde is.
Luister gerust maar eens naar de single Moongee, een door Francis Godwin geïnspireerde, hallucinatorische sludgerocktrack. Iets verderop is Forbidden Subjects te horen, een song waarvoor inspiratie gehaald werd bij schrijfster Lydia Davis. Red Kite laat dan weer allerlei romantische bespiegelingen horen, terwijl Ader op zijn beurt een ode is aan visueel kunstenaar Bas Jan Ader.
'Heyoon' is een muzikaal landschap op zich, een wereld apart, een plek om in te verdwalen. En altijd is er een gids nodig, iemand die je op weg helpt. Kortom : 'Heyoon' is een album waar je als luisteraar best wel even zoet mee bent.