Laura Marling - I Speak Because I Can

Virgin Records

Tot medio 2008 leidde de toen pas 18 jaar oude Laura Marling een dubbelleven. Ze bracht begin dat jaar haar ingetogen debuutalbum ‘Alas I Cannot Swim’ uit. Ondertussen zong ze ook in de folkband Noah & The Whale waarmee ze het debuut album ‘Peaceful, The World Lays Me Down’ opnam. Echter, nog voor de release van dat album verliet ze de band. Ondertussen opende ze voor grote namen als Elbow en Adam Green (The Moldy Peaches). Nu, twee jaar later, is er dan de opvolger van dat mooie debuut, getiteld: ‘I Speak Because I Can’.

'Alas I Cannot Swim' werd vooral gekenmerkt door kleine liedjes op de akoestische gitaar. Op 'I Speak Because I Can' pakt ze het duidelijk groter aan. Met onder andere drie van de vier leden van folkband Mumford & Sons (Marcus Mumford, Ted Dwane en Winston Marshall) in de gelederen en topproducer Ethan Johns (Ray LaMontagne, Ryan Adams, Kings of Leon) achter de knoppen (en op drums) heeft Marling goede kaarten in handen.

Dat horen we dan ook meteen als het album na een opruiende orgelpartij aftrapt met het dynamische en opzwepende Devil's Spoke. Marlings stem klinkt krachtig en lijkt te zijn gegroeid. Dat wordt nog eens kracht bij gezet door de backing vocals.

Ook de instrumentatie staat als een huis, mede door de stuwende bodhrán die we verderop ook nog tegenkomen, de knallende drums en de jengelende banjo die in perfecte harmonie is met de complexe gitaarpartij. De dreigende violen maken de track af tot hij met een klapper eindigt.

Nadat Devil's Spoke alle energie uit ons heeft getrokken, moeten we even bijkomen. Marling geeft ons daar alle ruimte toe met het ingetogen miniatuurtje Made By Maid. Het daarop volgende Rambling Man wordt langzaam naar eenzame hoogtes getild en ontvouwt zich in een wonderschone song.

Als we de eerste klanken van Blackberry Stone horen, krijgen we spontaan kippenvel en lopen de rillingen ons over de rug. Een prachtig melancholisch gezongen liedje met een meeslepende vioolpartij. Nog indrukwekkender wordt het als de drums en de bas naar het eind toe het geheel verder inkleuren.

Na het Beirut-achtige Alpha Shallows blijven we nog even in de melancholische sfeer hangen met de mooie, ingetogen songs Hope In The Air en What He Wrote. Songs die je, ondanks hun ingetogenheid, op grootse wijze weten te raken.

Dat geldt ook voor de staart van het album. Want wie denkt dat het album naar het einde toe stilletjes wegebt, heeft het goed mis. Darkness Descends raast lekker voort, en het album sluit met de bijna epische titelsong net zo groots af als dat het begon.

Met 'I Speak Because I Can' heeft Laura Marling absoluut bewezen dat ze een blijver is die, net als een goede wijn, beter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Tien sterke songs die je in vervoering weten te brengen, maar ook weten te ontroeren. Wij kijken nu al uit naar het derde album, maar gaan voorlopig genieten van dit juweeltje dat zeker kans maakt op een plek in onze eindejaarslijst.