Lavalu - Solitary High

It's all happening

Een artiest en een piano. Of nog anders gezegd: een stem en een piano. We denken dan misschien aan Randy Newman, Tori Amos, de jongeren onder ons aan Perfume Genius. Allemaal mensen die alleen van achter de toetsen al één en het ander bewezen hebben. Met minimale middelen, maar wel raak. Voeg daar per direct ook maar Lavalu aan toe. U kent haar (nog) niet, maar we zijn ervan overtuigd dat ze u even vlug zal betoveren als ons.

Solitary High

Waiting opent en vat meteen het hele album samen: Lavalu’s heldere stem zingt rustige teksten terwijl haar vingers in verschillende tempo’s en sterktes over de toetsen glijden. Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Hoeft echte kwaliteit eigenlijk meer verklaring?

Op Safe dartelen haar vingers in het middenstuk wat vlugger over het klavier; Bare is dan weer spaarzaam met toetsen en woorden. Lavalu zou de songs vooral ’s nachts geschreven hebben. Longest Dawn suggereert dat trouwens ook. Dat lijkt ook het beste moment om ernaar te luisteren, al lijkt de avond evenzeer een geschikt moment. Lavalu maakt gewoon muziek die om stilte vraagt.

Thematisch gaat het nogal breed en is het af en en toe een beetje zweverig. Of wat dacht u van een versje als dit: "Vast, dim and wide / oh the sky is endlessly right / Fever’s got ahold of me / I can’t let it go". En dat zijn nog maar de eerste woorden van de cd. Voor de rest zijn er nogal wat liefdesontboezemingen. Het zijn geen teksten waarmee je de Nobelprijs wint, maar vele andere uitvoerders zouden er zeker al tevreden over zijn.

Trouwens hier en daar zitten wel echt knappe regels verborgen. Neem je tijd om ze te ontdekken. Het gevaar van dit soort cd’s met beperkt instrumentarium is immers dat de absolute schoonheid tot verveling riskeert te leiden. De repeat-toets dient best toch even overgeslagen te worden, maar wie open staat voor nuances en de songs op zich benadert, ontdekt een wereld vol rijkdom en inspiratie.

'Solitary High' kan als een pretentieuze titel beschouwd worden, maar het zegt wel precies waar het hier op staat: een artiest maakt alleen achter haar piano muziek van hoog niveau. Het is geen album voor elke dag, maar wel één voor een lange tijd.

28 maart 2018
Frank Tubex