Lawrence Arabia - Chant Darling
Bella Union
De luisteraar kan er onmogelijk naast euh… luisteren: Lawrence Arabia, het alter ego van James Milne, is een fan van the Beatles. Nu is er niks mis met een gezonde Fab Four-obsessie op zijn tijd, vandaar dat je best rustig meegaat in de flow van openingsnummer Look Like A Fool. De arrangementen, de stem, het gitaartje, de sfeer en de “pompompompom” in de achtergrond ademen gewoon het melodieuze van the Beatles. Dat maakt ‘Chant Darling’ van bij de start al meteen heel herkenbaar en toegankelijk.
Milne is geboren in Nieuw-Zeeland en heeft zijn muzikale sporen reeds verdiend bij groepen als the Brunettes en the Ruby Sons. Maar vergis je niet, hoewel beide groepen een heel hedendaags geluid hebben, grijpt Milne voor zijn solowerk terug naar het klassieke songschrijven. Dat wérkt ook voor zijn stem. Zijn titelloze solodebuut verscheen in 2006 en sindsdien is Milne in Nieuw-Zeeland behoorlijk populair. Nu is het de beurt aan Europa.
Je vindt vooral veel van hetzelfde op deze ‘Chant Darling’. Maar het is meteen een opluchting om een plaat te beluisteren die níet het gevoel geeft aan de lopende band geproducet te zijn. Een artiest die duidelijk kiest voor een sixties-vibe en dat over de hele lijn doortrekt, maakt een keuze, een statement. En daar ben je voor of tegen, maar geeft je tenminste de kans om een kant te kiezen. Géén eenheidsworst dus.
Leuke uitschieter is bijvoorbeeld Apple Pie Bed met een heel catchy refreintje. Het is ook bijzonder sportief dat Milne het risico durft nemen om breekbaar te klinken met zijn stem. Al is Lennon nooit ver weg. The Beautiful Young Crew is dan weer het vreemde eendje in de bijt. Een fifites-gitaar plukt de openingsriff weg en dan hoor je zowaar een jonge David Byrne zijn mantra opdreunen: “They love each other, but they hate each other, they’re afraid of each other, because they want to screw each other.” Het lijkt wel een vloek voor Milne te zijn dat zijn stem steeds gelijkt op een Andere Bekende Zanger. Maar catchy is het wel. Naar het einde van de song lijkt het wel of Milne enkele vrienden in zijn badkamer heeft opgesloten om samen met hem het refrein te zingen en dat werkt.
Dat Milne een onfeilbaar gevoel heeft voor melodie, blijkt ook uit Eye A. Na een halve luisterbeurt, fluit je vrolijk mee. De ritmesectie houdt Milne en het achtergrondkoortje netjes in toom. Maar de werkelijke ster van dit nummer, is de trompettist die zich bescheiden in de achtergrond opstelt om dat kleine extraatje te blazen. Ook in I’ve Smoked Too Much toont Milne zich een begenadigd songschrijver en zijn de arrangementen om van te smullen.
U wil graag een samenvatting voor deze ‘Chant Darling’? Als u houdt van deftige songschrijverij met een Beatlessmaakje, dan is Lawrence Arabia echt iets voor u. Als het best wat vernieuwender mag zijn, dan slaat u deze beter over. Voor of tegen, pick a side. Maar talent heeft Milne wel.