LCD Soundsystem - This Is Happening

DFA Records

Bands lijken zich af te zetten tegen het label “hype” dat ze vaak ongewild opgespeld krijgen. MGMT riep laatst nog luidkeels dat we een nieuwe hitsingle à la Kids met een dikke zwarte stift op onze buik konden schrijven. Nu wil ook James Murphy van LCD Soundsystem eindelijk zijn gedacht eens kunnen zeggen. “We don’t do hits” klinkt het vastberaden op het nieuwe, en naar verluidt laatste, album ‘This Is Happening’.

Natuurlijk scoorden ze wel hits, maar we weten allemaal wat Murphy wil zeggen. De uitzondering op de "no hits"-regel is zonder twijfel Drunk Girls dat helemaal in de lijn van Daft Punk Is Playing At My House ligt. Dat wil zeggen: strakke rif, uptempo beats en makkelijk zat mee te lallen. Volgens ons allesbehalve het beste nummer op dit album. Niet dat we tegen hitpotentieel zijn, het heeft gewoon niet de flair en tijdloosheid die we de andere tracks op ‘This Is Happening’ wel toedichten.

Dance Yrself Clean zullen we na honderdtwintig luisterbeurten bijvoorbeeld nog niet beu zijn. Het komt, sexy als een Bengaalse tijger, op kousenvoeten naar je toe geslopen om dan te verrassen met twee stevige klauwen. James Murphy krijst zich een paar stemknobbels bij elkaar terwijl de synths euforische elektroklanken uitspuwen. Dit is alvast een goede opwarming.

De hypnotische technosound op One Touch zou afkomstig kunnen zijn van The Chemical Brothers’ 'Electronic Battle Weapon'-reeks. Maar de basis is de onmiskenbare discopunk van LCD. Het duurt aanvankelijk even, maar na vier minuten deint het nummer toch uit naar een niet te versmaden dance track, om zich op twee minuten tijd weer op te rollen en er de brui aan te geven.

Ook het heerlijk geschifte Pow Pow, waarin we mee politie en dief mogen spelen, dendert als een ellenlange locomotief door onze woonkamer. Er komt werkelijk geen einde aan het absurde psychedelische effect dat het op je heeft en het bezorgt ons een mindflow waar we de komende dagen niet van af dreigen te komen.

Onze favoriet is misschien wel All I Want waarin de gitaren een beetje zeurderig weemoedig staan te wezen en de backing vocals een grappig “oh lalala oh lalala” neerzetten, maar ook hier worden we bevangen door een niet te stoppen trip waarin Murphy in de clinch gaat met de elektronica, een extatisch hoogtepunt nastrevend. Van een meezuigeffect gesproken.

Nee, LCD Soundsystem kan ons nog steeds moeiteloos bekoren. Als dit de manier is waarop zij hits willen maken, dan mogen ze wat ons betreft de volledig top 50 volkladden. En als dit werkelijk hun laatste album moet zijn, dan is het tenminste een waardig afscheid.