Lee Abraham - Distant Days
Edge Of Life Records
Lee Abraham is een naam, die snel van de radar dreigt te verdwijnen. De drie eerdere soloalbums van de ex-bassist van Galahad kregen weinig mediabelangstelling. Met zijn nieuwe worp ‘Distant Days’ moet dat veranderen, want Abraham is een begenadigd songschrijver van aangenaam in het gehoor liggende en knap uitgebalanceerde progrock.
De zeven songs schreef Abraham met een resem gastzangers in zijn achterhoofd. In Closing The Door pakt dat meteen goed uit. De song over een stukgelopen relatie start als een ferme klap van de deur en de kopstem van Dec Burke onderstreept de urgentie van de boodschap: “I am taking back my life / I can’t take it anymore / Pushing you far away / I am closing the door.” Misschien verzen met een redelijk Eastenders-gehalte, maar dankzij Burke komen ze hard aan.
Abraham snijdt onderwerpen aan waar iedereen zich in herkennen kan. Het titelnummer is een liefdevolle terugblik op onze jeugd: “The sun would always set against the summer sky / (…) / Remembering the time when time was all we had.” Maar Abraham is zelf geen groot zanger en uit zijn mond klinkt de kritiek op het neoliberale "paradijs" als een hoopje clichés: “Modern life has got so fast and valueless / Everybody wanting more and more / Money talks so they say.” Met een andere stem had dit overtuigender geklonken. Gelukkig is Abraham wel een innemend solist die de thematiek ondersteunt met fijngevoelig gitaarwerk.
The Flame krijgt een vurige uitvoering: aangevoerd door de perfect gecaste stem van John Young (Lifesigns) worden de refreinen door een koor vrienden ferm aangezet. Speel dit nummer en niemand verlaat de kamer. In het dramatische Corridors Of Power werpt Marc Atkinson (Nine Stones Close) een kritische blik op de politieke en financiële instituties, die het de laatste jaren erg bruin gebakken hebben.
Walk Away luistert eerst prettig weg als een AOR-song met een symfonisch randje, maar halverwege is er een omslag in stemming, ritme en tempo waardoor de zaken interessant blijven. Steve Thorne schreef mee aan het slot Tomorrow Will Be Yesterday. Opnieuw is een kapotgelopen relatie het onderwerp, en Thorne mijmert over de gebroken stukken: “A thousand changes through my life / that leave a furrowed brow / They shake my soul and crush my bones / Still I survive somehow.”
Toch klinkt het slotakkoord optimistisch: “Yes we’ve got time on our side / I hope deep down you know / Tomorrow will be yesterday / Don’t leave, don’t let it go.” Een gepast einde voor een album dat door het knappe ensemblespel en de sterke productie de luisteraar in een prettige gemoedstoestand achterlaat.