Lee Ranaldo And The Dust - Last Night On Earth

Matador Records

Dat Lee Ranaldo (ex-Sonic Youth) nooit moet gaan stempelen, is een van de grote zekerheden van het leven. Zeker nu hij The Dust rond zich heeft geschaard. De band waarmee hij een van de strafste gitaarplaten van het jaar brouwde: ‘Last Night On Earth’.

Gitarist Alan Licht, bassist Tim Lüntzel en drummer Steve Shelley … dat is Ranaldo’s nieuwe powertrio. Een meesterzet trouwens om de voormalige Sonic Youth-motor mee in zijn kielzog te voeren. Want maar weinig drummers zijn in staat om een maat én een gevoel te kloppen. En laat Ranaldo nu net een warmbloedig songschrijver zijn.

De conclusie is snel gemaakt: ‘Last Night On Earth’ doet nog beter dan voorganger ‘Between The Times And The Tides’. Met intro’s die je constant op het verkeerde been zetten en met uitgesponnen songs die heen en weer schakelen tussen strofes en broeierige improvisaties.   

Tekstueel gaat Ranaldo het nooit te ver zoeken. Maar met eenvoudige woorden heeft hij je toch maar mooi bij je nekvel. Zoals in het nostalgische The Rising Tide: “The rising tide has kept us dry and high/ This is the best time of my life/ The time of the open skies.” Shelleys tempo, de toon van Ranaldo’s stem, de korrelige gitaarmuur … ze treffen je recht in het hart.

Een croonende Ranaldo is te horen op de glimmende midtemposong Key/Hole: “You’re bright like a shadow/ And dark like a sunny day/ You shuffle all the pages/ Until the words decay.” Op Blackt Out (twaalf minuten lang!) roept hij eerder slogans. Het nummer heeft dan ook veel weg van een protestmars. Zo eentje die langzaam maar zeker ontaardt in brandjes en rellen.

Voor een authentiek wtf!-moment zorgt Late Descent #2. De combinatie Ranaldo en klavecimbel? Ons brein heeft het er moeilijk mee. Het eerste waar je aan denkt zijn mannen met groteske pruiken en bespottelijke dansjes. Mooi mis! Ranaldo maakt er een kleine psychedelische song mee. Bijna een ode aan het popexperiment van de sixties.

Want dat is ook ‘Last Night On Earth’: verstomming zaaien, en dan snel van masker veranderen. Het resultaat is een dijk van een album. Een plaat die zich moeiteloos meet met het latere werk van Sonic Youth. En eigenlijk nog treffender en opwindender is.