Lee Ranaldo - Between The Times And The Tides

Matador Records

Sinds het huwelijk van Thurston Moore en Kim Gordon op de klippen liep, is de toekomst van Sonic Youth, laat ons zeggen, onzeker. Maar denk nu niet dat de bandleden ondertussen het hun vingers zitten draaien. Moore kwam in 2011 aanzetten met de songcollectie ‘Demolished Thoughts’. En met ‘Between The Times And The Tides’ gaat nu ook de altijd wat verbaasd kijkende grijsaard Lee Ranaldo voor het eerst en met verve de songtoer op.

Ranaldo raakte als tiener geïnspireerd door The Beatles en kwam via de snedige gitaarpartijen van Tom Verlaine (Television) terecht in het ensemble van rockcomponist Glenn Branca. Met het jonge Sonic Youth bevond hij zich begin jaren tachtig in het oog van de no wave-storm en de volgende dertig jaar zouden hij en het echtpaar Moore-Gordon onafscheidelijk blijven, met talloze iconoclastische en steengoede albums als gevolg. Waar Sonic Youth voorlopig stopte - met meer dan degelijke rockplaten als ‘Rather Ripped’ en ‘The Eternal’ - daar pikt Ranaldo de draad weer op.

Bij de eerste noten van Waiting On A Dream zou je nog kunnen denken dat Ranaldo zich met ‘Between The Times And The Tides’ opnieuw in de experimentele wateren, die zijn vroegere solowerk kenmerkten, begeeft. Nee, we krijgen krachtige noisepop, vakkundig voorzien van het Ranaldo-watermerk. Hij brengt zijn sterke songmateriaal met hoorbare gloed en een getextureerde, maar zeker niet afgeborstelde gitaarsound.

Ranaldo, meester in gitaarmanipulaties en alternatieve stemmingen, pakt ook op ‘Between The Times’ uit met uitzonderlijke akkoorden, die de nummers een extra zet geven. Het geluidspalet wordt gecreëerd door een perfect afgewogen combinatie van akoestische gitaar, een cleane elektrische sound en een lichte overdrive. Nels Cline (Wilco, Nels Cline Singers) werd aan boord getrokken om de gitaarsolo’s voor zijn rekening te nemen en John Medeski (Medeski Martin & Wood) dikt de sound aan met copieus orgelwerk. Het resultaat is een briljante klankkleur, die Ranaldo’s decennialange ervaring verraadt.

Hammer Blows tokkelt Ranaldo helemaal akoestisch. Als is tokkelen wellicht een te zachte uitdrukking voor de harde stijl die hij hanteert. In de achtergrond weerklinkt nog feedback, maar de wah-wah-solo wordt gewoon gezongen door Ranaldo zelf. Hammer Blows en Stranded (met lapsteel van Cline) zijn buitenbeentjes, zeker als je weet dat de overige nummers worden aangedreven door Steve Shelleys hyperregelmatige beat.

Ranaldo weet ons met talloze fijnzinnige details te overrompelen: de conga’s van ex-Sonic Youth-drummer Bob Bert, het solowerk op Xtina As I Knew Her, dat zo uit Neil Youngs ‘Everybody Knows This Is Nowhere’ geplukt lijkt, de primitieve hardrockpassage die ons in Fire Islands hopeloos op het verkeerde been zet,…  Voer voor veelvuldig luisteren dus. Als Ranaldo platen van dit kaliber blijft afleveren, dan mag Sonic Youth wat ons betreft best nog of even in de koeling blijven.