Lenny Kravitz - It Is Time For a Love Revolution
Virgin Records
Wie Lenny ook maar een beetje kent, kijkt zeker niet raar op van de albumtitel. Liefde, hoop en religie zijn thema’s die geregeld terugkeren in het werk van de 43-jarige New Yorker. Vaak dienen ze als troost of als de enige oplossing in minder plezierige situaties. Maar doordat het nieuwe album in overtuigingskracht de platen van de laatste tien jaar overtreft, is de boodschap nu duidelijker dan ooit.
De sfeer doet denken aan ‘Are You Gonna Go My Way’ uit 1993. De experimenten met elektronische geluiden, die de laatste jaren her en der opdoken, zijn verdwenen. Het ‘pure’ geluid overheerst weer, voortgebracht met behulp van vooral analoge apparaten. Dat minimalistische kan soms ook wat overdreven aandoen. Het openingsnummer Love Revolution lijkt in eerste instantie een veredelde demo. Pas later krijgt het (hoe dan ook opzwepende) nummer wat breedte door een refrein in stereo en wat rondzwevende gitaareffectjes. Wat productie betreft, zoals altijd het werk van Kravitz zelf, komt het album dan ook niets tekort.
Het is daarnaast ook een veelzijdige plaat. Alle bekende smaken die we uit Lenny’s oeuvre kennen zijn vertegenwoordigd. In het begin voeren de elektrische gitaren het hoogste woord. Dat de stevigere nummers vrij vroeg op de plaat te vinden zijn, betekent overigens niet dat er een gebrek is aan variatie in het eerste klein halfuur. De rock klinkt rauw en, door de wat zwaar uitgevallen seventies-riff die maar voortduurt, enigzins psychedelisch in Bring It On, maar juist vlot en hoekig in Love Love Love. Langzaam maar zeker winnen ook orgel en piano terrein. Zo komen we er achter dat de typische Lenny Kravitz-ballad nog lang niet is uitgestorven. Gangbare, niet al te trage, radiodeuntjes die niet meteen gaan vervelen. Single I’ll be Waiting is daar een aardig voorbeeld van. Wie wat meer avontuur wil, komt met het uiteindelijk in Led Zeppelin-achtige classic rock evoluërende If you Want It zeker aan zijn trekken.
Halverwege de plaat gaat het pas echt schemeren. Ongeacht het tempo krijgen de nummers ofwel een funky likje mee, of zijn het sfeervolle ballads. Ook nu valt weer op dat sommige gitaarloopjes eindeloos herhaald worden en zo voor wat spanning zorgen. Dat gebeurt bijvoorbeeld tegen het einde van het slepende I Love the Rain, waarmee Lenny ons een prachtige ‘herfst theme’ cadeau doet.
Hoe zit het dan met die boodschap? Er is geenszins sprake van een veertien tracks voortdurende oproep een revolutie te ontketenen. Her en der vind je kleine bemoedigende boodschappen die meestal hoop en vertrouwen als thema hebben. Een zeer persoonlijk nummer van een heel andere aard is A Long and Sad Goodbye, een soort open brief aan zijn gescheiden en inmiddels overleden vader, het emotionele hoogtepunt, zowel tekstueel als muzikaal. Tegen het einde vinden we dan toch nog een nummer over de huidige situatie in de wereld. Back in Vietnam gaat duidelijk over de manier waarop de VS de wijde wereld in trekken om oorlog te voeren, tot ergernis van Kravitz.
Te zeggen dat dit het beste album van Lenny Kravitz is, gaat misschien wat ver. Wel is zeker dat de plaat prima aansluit bij z’n betere werken tot nu toe. Zelfs al had er best een wat vlotter nummer bij de laatste zes tracks mogen zitten, dan nog zijn we hoe dan ook klaar voor het uitbreken van de Love Revolution.
8 november 2008