Leon Bridges - Coming Home
Sony
De kans is groot dat u deze vijfentwintigjarige soulster met dit album in de eindejaarslijstjes zal aantreffen. Zijn debuut doet denken aan de grote soulsterren van weleer. Als giganten als Aretha Franklin, Otis Redding en Sam Cooke vandaag nog leefden, zouden ze ongetwijfeld goedkeurend knikken bij deze young and rising soulstar.
Bridges heeft een goed in het oor liggende stem die nog het meest verwant is aan die van Sam Cooke: zijdezacht, loepzuiver, een beetje aan de gladdere kant en zonder al te veel weerhaakjes. Dat zijn debuut veel reacties losmaakt, heeft wellicht te maken met de grote soulrevival die al geruime tijd plaatsvindt. Denk maar aan het succes van Daptone Records, bands als Alabama Shakes en - daar is ze weer - Amy Winehouse.
Niets werd aan het toeval overgelaten om van dit album een succesverhaal te maken: de reverb op de gitaren, de hoornarrangementen en doowopsfeertjes, het orgelwerk, de vrouwelijke backings, ... Alles dus, tot en met de haast iconische hoes (Bridges tegen een knalrode achtergrond) toe. En uiteraard een selectie uitgelezen, zich op traag tempo ontvouwende soulballades. Het roept de vraag op wie in de huidige tijdsgeest dit soort muziek nog maakt. En dan zijn we geneigd te vertellen dat Reverend Al Green nog levend en wel is, dat niet zo gek lang geleden het bijzonder lovenswaardige ‘Black Messiah’ (D’Angelo) uitkwam en dat soulcoryfeeen als Booker T Jones en Sharon Jones ook nieuw werk uitbrachten. Kortom: soul is alive and well.
‘Coming Home’ is eerder bijzonder gepolijst. Bridges laat zich met zijn verre van onaardige debuut opmerken, al is ook duidelijk dat hij op zeer jonge leeftijd nog alle kansen heeft om verder te groeien. Dat hij zover talent beschikt, is overduidelijk. Wat ook opvalt is dat, hoewel zijn songs goed in het oor liggen, hij nog net iets te weinig ervaring lijkt te hebben. Zo is er relatief zelden een oprechte en door het leven getekende sound te horen.
Bridges & co namen de songs onder supervisie van het White Denim Trio. We krijgen een eerder classic soulalbum met een stevige retrofeel te horen. Tien erg radiovriendelijke rhythm and blues-songs en een paar singles (zoals de titeltrack en Better Man, waarin Bridges de Mississipi zou overzwemmen om indruk te maken op het meisje van zijn dromen). Af en toe graaft Bridges tekstueel en thematisch wat dieper; zoals in het aan zijn moeder opgedragen Lisa Sawyer.
Ook muzikaal worden er af en toe wat barrières geslecht: zo verwijst Smooth Sailin’ vaag naar surfrock en horen we een stevige twist tijdens Twistin’ And Groovin’. De gospelhymne River, waarin die oprechte doorleefdheid wél al eens opduikt, is dan weer het voorlopige eindpunt van een verhaal waarvan je nu al beseft dat er vast nog geweldige hoofdstukken zitten aan te komen.
Op ‘Coming Home’ doet Bridges duidelijk beroep op de grote, levendige soultraditie, maar voegt er net iets te weinig aan toe. Iets wat bijvoorbeeld een Raphael Saadiq wel doet. Kortom: echt vernieuwend is Bridges’ album niet, al laat hij wel al horen dat hij over het potentieel beschikt om op iets langere termijn de concurrentie te overklassen.