Leonard Cohen - Old Ideas
Sony
Leonard Cohens optreden in het Minnewaterpark staat ons nog altijd in het geheugen gegrift. Zijn albums vinden erg vaak de weg naar onze platenspeler. 'Ten New Songs' en 'Dear Heather' staan echter vooral stof te vergaren. Zitten we dus echt te wachten op een nieuwe plaat van de Canadese bard? Meer dan we zelf verwachtten, moeten we toegeven.
'Old Ideas' heet de plaat en die titel dekt de lading. De arrangementen hadden net zo goed hun plaats kunnen vinden op Cohens platen uit de jaren tachtig. Sharon Robinson staat niet meer in voor de productie, dus het aandeel plastic midikeyboardjes is zeer klein. Cohens stem is evenwel de grote ster van deze plaat: nog dieper, nog doorleefder, nog rustgevender maar tegelijk even dwingend als altijd.
Het mooist vinden we dan ook de nummers waarop Cohen zelf prominent aanwezig is. Hoewel Crazy To Love You bijvoorbeeld tekstueel relatief mager afsteekt tegenover Cohens beste werk, is het toch genieten van deze song, al was het maar omwille van die klank van die ene gitaar en die oude stem. Uit Going Home spreekt heel wat zelfrelativering en verlangen naar rust. En vlak daarna zorgen zeven minuten Amen daar ook voor met dat repetitieve, lijzige ritme. We moeten wel toegeven dat die song veel weg heeft van I'm Your Man.
Cohens voltallige toerband speelt mee op de single Darkness; het is een vrij gemakkelijk verteerbare song, maar we vragen ons af of die werkelijk de eeuwigheidswaarde van het album zal maken. Anyhow is dan weer zo stilletjes, spaarzaam gearrangeerd dat het echt een middernachtmuziekje is. Different Sides vinden we tekstueel de beste song van de plaat, omdat Cohen op zijn eigen cryptische en menselijke manier grote thema's aansnijdt zonder prekerig te worden.
De minpuntjes dan. De engelachtige vrouwenstemmetjes op Come Healing maken er een kerkgezang van, met bijpassende tekst. Eerlijk gezegd hebben we liever Cohen de vrouwenzot dan Cohen de hymnezanger. Banjo is de voornaamste song waarbij het arrangement de tekst eigenlijk helemaal niet waardig is. "There's something that I'm watching / Means a lot to me / It's a broken banjo bobbing / On a dark infested sea", daar hadden we liever niet dat al te simpele countrydeuntje achter gehoord. Ook Lullaby had zwaar kunnen profiteren van een ander, eventueel soberder arrangement.
Cohen gaf het zelf al aan met de titel: op 'Old Ideas' zijn geen nieuwigheden te vinden. Tien songs, arrangementen die ook al twintig jaar geleden hadden kunnen bestaan, en helaas soms ook teksten en arrangementen die niet altijd tot Cohens beste behoren. Waarom houden we dan toch zo van deze plaat? Omdat Cohen zelfs op zijn oude dag zonder te vernieuwen nog steeds muziek maakt die met kop en schouders boven al de rest uitsteekt. 'Old Ideas' is een waardige toevoeging aan Cohens oeuvre, en te onzent zal ze zo rond middernacht vaak de weg naar de platendraaier vinden.