LERA - Rêverie

Subsound Records

Dat Europa een zeer uitgebreide waaier aan muziek te bieden heeft, is geen onbekend gegeven. Maar voor sommige pareltjes ga je verder moeten zoeken dan enkel in de alomgekende landen. De female-fronted gothicband Elis bijvoorbeeld kwam uit Liechtenstein. Die van Persefone schrijven hun progressieve deathmetal in Andorra, en uit Sardinië komt de volgende band die we bespreken: LERA. Dit viertal speelt een combinatie van doom en postmetal, wat te horen is op hun debuutalbum ‘Rêverie’, dat begin juni uitkwam.

Het album bestaat uit vier nummers die telkens opgevolgd worden door een instrumentale track. Openen doet LERA ijzersterk met Dead Flowers, een knaller van meer dan negen minuten. Vanaf de eerste noten merk je dat je te maken hebt met iets van hoogwaardige kwaliteit. Het plaatje klopt meteen. De drumkit klinkt vol, gitaren en bas zijn dreigend en rauw, en de stem van zangeres-/gitariste Aurora Atzeni danst als het poollicht boven deze zware muzikale massa. Je wordt heen en weer geschud door wat het best omschreven kan worden als de soundtrack van een moderne film noir. Die sfeer wordt trouwens doorgetrokken in elk intermezzo.

Doppelgänger is zeker geen kopie van zijn voorganger. Het tempo gaat wat omhoog en we hebben te maken met meer (drum)technische partijen en progressievere maatsoorten. Er is ook meer zang te vinden in deze song die ergens tussenin Chelsea Wolfe, Caro Tanghe (Oathbreaker) en Emma Ruth Rundle hangt. Zeker geen slechte referenties. De song eindigt op een geweldig hoogtepunt dat vergelijkingen met Cult of Luna alle eer zou aandoen.

Hoewel de tempowisselingen in de intro van Sonder het origineelst zijn van het album, is de rest van de song minder memorabel. Nog steeds wel een oerdegelijke track, maar in vergelijking met de rest springt deze er het minst bovenuit. De walsende hekkensluiter Of Lights And Shades is dan wel weer volledig op niveau, met Atzeni die nu ook in het Italiaans zingt.

We gaan het niet onder stoelen of banken steken, met ‘Rêverie’ maakten deze Sardiniërs een uiterst knappe debuutplaat. Ze houden je vanaf het begin meteen in hun greep, en laten je gedurende acht songs niet meer los. De kortere intermezzo’s zorgen voor een aangename vlotheid tussen de “echte” songs, waardoor de plaat makkelijk als een geheel kan beluisterd worden. Hopelijk kan LERA met ondersteuning van hun label enkele Europese steden aandoen. Het is hen in elk geval ten zeerste gegund.