Lethvm - Acedia

dunk!records

Niets metal is ons vreemd. Het had de ondertitel kunnen zijn van 'Acedia', de tweede plaat van Lethvm. En toch is er geen sprake van los zand.

Ok, misschien is het een beetje overdreven, die subtitel hierboven, maar toch. Lethvm lijkt voor weinig terug te schrikken. Screams, grunts, (min of meer) cleane zang,… allemaal aanwezig, soms zelfs tegelijkertijd. Doom, sludge, death,... stuk voor stuk wel ergens terug te vinden op dit 'Acedia'. En de valkuil van het te brede spectrum wordt vakkundig vermeden. Nochtans zou de titel van de plaat iets anders kunnen doen vermoeden. Want "acedia" staat voor één van de hoofdzonden en met name voor luiheid, vadsigheid. Nochtans niet iets waar je deze heren op het eerste gehoor van kan beschuldigen. Want dat hieraan gewerkt werd, is wel duidelijk.

Met de nodige zorg werden deze nummers geschreven en ook over de volgorde van de songs op de plaat werd duidelijk goed nagedacht. Het begint al met de opener Fatigue, die als een onverwachte stomp in je buik opent met een doomritmesectie die wordt doorkliefd door spetterende gitaarriffs. Het gillen van Vincent Dessard sluit daar naadloos bij aan.

Iets meer klassieke doom krijg je in single Ananké te horen en Dessard gooit er al eens een grunt tussen. Tegelijkertijd weet Lethvm het nummer wel perfect naar eigen hand te zetten. Zompige riffs worden afgewisseld met iets meer frivole (bij gebrek aan een beter woord) gitaarlijnen. Het resultaat is iets dat na elke speelbeurt steeds verder doordringt, net zoals die finale gitaar dieper je buis van Eustachius in gaat.

Even ademhalen dan. Of tenminste: zo lijkt het. Want een minuut ver in Grey gaan de VU-meters weer in het rood. De Gregoriaanse gezangen zijn hier volkomen op hun plaats en geven je een vals idee van berusting. Want even verder wordt opnieuw stevig uitgehaald. En dan moet dat woeste einde nog komen. Hier valt zoveel in te beleven dat je nu al zin hebt om te herbeginnen.

Nog meer van die gezangen in Podavlennost, Russisch voor depressie, als wij het goed begrepen hebben. De jongens van Lethvm zitten duidelijk met nogal wat demonen in het hoofd. Maar geen enkele therapie is beter dan muziek. En geen enkele muziek is een betere uitlaatklep dan metal.

Enkel het korte Oratio is een (iets langere) ongemakkelijke pauze op dit album, maar daarna barst het geweld opnieuw los in Schisme om dan nog een laatste keer uit te halen in het titelnummer. Hoewel, vergeleken met de eerste twee songs is die afsluiter nog vrij ingetogen. Feit is wel dat er weer meer dan voldoende afwisseling in zit.

En het is op die noot dat we deze recensie afsluiten: 'Acedia' is een plaat vol afwisseling, die we met plezier (alweer twijfel over dat woord) hebben beluisterd. Doomprog lijkt niet eens zo'n slechte omschrijving voor deze langspeler.