Liars - Sisterworld
Mute Records
Liars sleutelde drie jaar lang aan de opvolger van hun titelloze vorige album. Vandaag komen ze vanuit de onderwereld van euhm … het zonnige L.A. weer naar boven gekropen met onder de arm een prachtig stukje paranoia, getiteld ‘Sisterworld’. De noise-aanvallen en opdringerige ritmepartijen die op hun vorige platen regeerden bestaan nog steeds, maar werden hier en daar ook ingeruild voor veelzijdiger, uitgesponnen melodieën en af en toe zelfs vrolijke riedeltjes. Weet dus vooral dat ‘Sisterworld’ een allegaartje is van dooreenlopende stijlen die je dan eens prettig doen opkijken om je seconden later als een ware verschrikking de stuipen op het lijf jagen.
Liars, oftewel Angus Andrew, Aaron Hemphill en Julian Gross geven Scissor meteen een demonisch trekje door hun ijzingwekkende samenzang. Anderhalve minuut later ontploft het geheel in een bombastisch staaltje tromgekletter terwijl Andrew zijn stem als een bezetene de hoogte in jaagt, waardoor Scissor alle eigenschappen van een spannende muzikale thriller meekrijgt.
No Barrier Fun begint al een stuk minder ongedwongen, maar ook hier gaat alles weer dat tikkeltje mysterieus klinken. De obscure contrabasklanken vermengen zich met geheimzinnige belletjes en klokgeluiden alsof de tijd tikt en de wereld elk ogenblik ten onder kan gaan. Here Comes All The People behoudt nog flarden van de vroegere Liars. Hemphill laat een portie harde noise door de song sneren en Andrew ruilt zijn rol van zanger nog eens voor die van alwetende verteller.
Ook in Drip blijft het aanstekelijk snerende gitaarriffje de toon bewaren, weliswaar in combinatie met een klassieke piano en zuchtende achtergrondstemmetjes. Dat epische en lang uitgesponnen sfeertje rakelen ze verder nog eens op in Drop Dead. Scarecrows On A Killer Slant is dan weer van een andere orde, het typische surfriedeltje is niet het soort intro die je meteen met Liars zou associëren. Maar wanneer Gross voor de pompende drums zorgt en er een vette portie geschreeuw aan te pas komt, is de puzzel compleet.
‘Sisterworld’ heeft het karakter van een voorhistorische stoomtrein, log en iets dat met veel geweld voorbij raast. Even lijkt I Still Can See An Outside World als rustpunt te dienen, maar de zweverige en zacht tinkelende intro is ook hier weer pure schijn. Als Liars in iets uitblinkt, dan is het wel het verrassingseffect bewaren. Keer op keer slagen ze erin ons om de tuin te leiden, want na ruim een minuut breekt ook in deze song de hel los. Eerst zachtjesaan met tikkende drums, maar dan zijn daar alweer die overweldigende gitaarflarden die het boeltje laten ontploffen. Eigenlijk is elke song op 'Sisterworld' zoiets als blokkentorens gebouwd door kleuters: eerst lang zwoegen aan de hele constructie en daarop het gevaarte van de ene op de andere seconde met veel geweld én plezier neerhalen, om dan weer helemaal opnieuw te beginnen.
De vreemde eend in de bijt is The Overachievers. Hoewel ze ook hier blijven vasthouden aan die sublieme combinatie van een maxi-dosis pokkeherrie, veel uptempo geschreeuw en een massa aan melodie, vermengen ze het overweldigende met vleugjes punk, waardoor de song meteen een heel vrolijk kantje meekrijgt. Too Much, Too Much kan dan weer tellen als sluitstuk van dit hebbeding. Het nummer is als een lange intro die nooit lijkt te eindigen, waarna je niet anders kan dan heel de plaat nog een keer en nog een keer en nog een keer … opnieuw te beluisteren.
'Sisterworld’ wordt trouwens uitgegeven samen met een tweede cd waarop alle tracks in een nieuw kleedje gestoken werden door schoon volk zoals Thom Yorke, Tunde Adebimpe (TV On The Radio), Bradford Cox (Deerhunter/Atlas Sound), Melvins en Blonde Redhead.