Liima - ii

4AD

Efterklang legde er twee jaar geleden even het bijltje bij neer. De band speelde haar laatste concert, een feest dat door filmmaker Vincent Moon vastgelegd werd.  Toch bleef er bij Casper Clausen, Mads Brauer en Rasmus Stolberg (het trio achter Efterklang) de behoefte om muziek te maken. Uit een eerder toevallige samenwerking met de Finse percussionist Tatu Ronkko ontstond Liima, een nieuw project met dito geluid.

Het prille Liima (het Finse woord voor lijm) onderzocht verschillende mogelijkheden door op verschillende locaties te gaan spelen: Istanbul, Berlijn, Madeira, .. en natuurlijk thuisbasis Finland. In eerste instantie teerden ze nog op het oeuvre van Efterklang ('Parades', 'Magical Chairs',..), maar algauw ontstond iets nieuws dat ver van Efterklang af stond. Weg is de big wall of sound, weg zijn de weelderige orkesten. Liima trok op 'ii' een streep onder Efterklang en zocht donkere, noisy, ambient elektronica met een experimenteel maar dansbaar kantje op.

Centraal staat vrijheid. Het is alsof de band de eisen en verwachtingen van Efterklang achter zich liet om op 'ii' vervolgens met wijdopen blik de grenzen en mogelijkheden van een nieuwe muzikale toekomst wilde aftasten.

Het behoorlijk glitchy Your Heart brengt de luisteraar meteen naar de ijle hoogten die te zien zijn op de hoesfoto (een geit in een bergachtige omgeving).  "Your heart is the reason why I try", zo klinkt het.

Het is gemakkelijk om jezelf te verliezen in de soundwereld van Liima, gezien tracks als Woods een erg hypnotiserend karakter hebben. De band klinkt echter krachtig, zoals in 513, dat het moet hebben van een stuwend ritme, echoënde vocals en een geluid dat drum n' bassinvloeden koppelt aan new wave-drums en vooral synths.

Heel anders is het speelse, maar emotioneel verwarrende Amerika dat opgebouwd lijkt uit speelgoedgeluidjes die vakkundig aan elkaar gelast werden. Ondanks de politieke laag in de lyrics valt vooral op hoe de band de luisteraars wil raken: 'You are somewhere in Amerika. I hope for you'. Muzikaal zitten we niet veraf van U2 ten tijde van 'Pop', dat industrial en soul met elkaar mengde.

Liima blijft het experiment opzoeken. Daarmee laten ze uitschijnen dat ze niet erg goed weten wat ze willen, al blijkt net het tegendeel het geval. Neem nu een track als Roger Waters die ogenschijnlijk niet echt iets te maken heeft met Pink Floyd. Het onderliggende gevoel herinnert daarentegen wel aan die band, zeker als de baslijn doet denken aan Money en halfweg een gitaarsolo opduikt. Tekstueel weinig echt verhullend: "It's a new soil / It's a new beginning".

Ondanks alle experimenteerdrift blijft het album behoorlijk uptempo en dansbaar. Dat blijkt uit het erg knappe Trains In The Dark, dat eightiesinvloeden en stevige gitaarerupties aan elkaar koppelt.

Het in Berlijn opgenomen "ii" is zeker het beluisteren waard. De nieuwe band nam afstand van de Efterklangerfenis en zocht nieuw terrein op. Op een erg interessante manier creëerden ze een uniek en divers klankenpalet, dat inhoudelijk niet teleurstelt. Een boeiende rit dus, al valt soms ook op dat Liima soms misschien net iets te veel in de nummers wil steken. Wie weet is het de Change Of Time, duidelijk is dat dit 'ii' ons nog vele uurtjes zoet  gaat houden.