Lil Kleine - WOP
Top Notch
‘WOP’ betekent "fun hebben", iets waar nagenoeg ieder individu op deze aardbol naar streeft. Alleen ligt de betekenis daarachter per persoon geheel anders en durven kwatongen bij de muziek van Lil Kleine en Ronnie Flex al eens beweren dat die een eerder oppervlakkige invulling krijgt. Dat hebben de Nederlandse rappers natuurlijk te danken aan hun hit Drank & Drugs. Royalties verdienden ze er niet mee, heldendom bij een hele generatie (en zakken vol goud van een volgestouwd tourprogramma) dan weer wel. Logische volgende stap: het ijzer smeden terwijl het heet is met een kakelvers album vol met dezelfde lauwe hippop.
De glijdende vocals zoals in slechte lovesongs Mist & Regen en Bericht overtuigen aanvankelijk niet en leveren een valse start op. Ook op productievlak wordt er daar meer kwaad dan goed gedaan, want soms gaan de beats vervaarlijk fel in de richting van Kygo en andere wonderboys. Maar, het zijn wel die wonderboys die heersen in de charts; en laat dat nu net de bedoeling van dit alles zijn.
Labelbaas Kees De Koning van Top Notch weet namelijk maar al te goed wat hij doet met jonkies als Lil Kleine en Ronnie Flex in de rangen. Dat menig talkshowpanel hen uitspuwt en bijgevolg de hele Nederlandse publieke opinie even steigerde, is bijzaak. Want de twee zijn wel degelijk gerespecteerd, iets wat passages op de plaat van Fresku en het winnen van de Popprijs (de MIA’s van onze noorderburen) bewijzen. Dat de helft van het aanwezige publiek de zaal verliet bij de uitreiking, had geen Hollywood-scenarist durven voorspellen. Tot in de Tweede Kamer werd er gediscuteerd - een conclaaf dat zelfs in een excerpt aanwezig is op de plaat - om nadien vol tegen de schenen te schoppen met 1, 2, 3 over pillen, drugs met een C en wijdopenstaande pupillen. Lefgozers. De burgerij kon deze revolutie niet slikken, maar hun zoons en dochters zitten thuis wel lekker te ‘flexen’ op de muziek van Lil Kleine en Ronnie Flex; een prachtige paradox.
Nu ja, muziek van Lil Kleine en Ronnie Flex is eigenlijk een regelrechte leugen. Want verdient minstens even veel credits aan dit gigantische succes: producer Jack $hirak. Hij levert alle muziek aan en weet daarmee menig zieltje alsnog te overtuigen, hoewel die de teksten eigenlijk maar flauwekul vinden. Je ziet hem live op niet meer dan zijn laptop en een keyboard de meest aanstekelijke beats afvuren alsof hij wat knutselt met klei.
“Oh, je wilt het zo? Geen probleem.” Naar eigen zeggen is het zijn manier van werken want hits mag je niet forceren. Hij wil heus wel “duizend nummeréénhits”, maar je mag er niet naar op zoek gaan. In schril contrast met Lil Kleine, die grif verklaart simpelweg “heel beroemd” te willen worden. In de bijhorende documentaire zie je hoe de plaat tot stand kwam. Met FIFA, rookwaren, hotdogs in blik en enkele homies in een vakantiehuisje in Ees. Uiteraard is Ronnie Flex de hele tijd aanwezig. Aanvankelijk was het de bedoeling dat het een album van hen beiden zou worden, maar Ronnie koos ervoor later een eigen soloalbum uit te brengen.
Terug naar de plaat dus. Bel Me Op stuwt het tempo de hoogte in, maar moet het voorts hebben van hetzelfde recept: een knallend panfluitje en stoer gebral over Rolex, pillen poppen en puberverliefdheid. Stripclub doet het een eerste keer zonder, maar voor een frisse wind zorgt dat vooralsnog niet. Zoveel doet dat wel. Strip de vocals, laat dit vallen in een club en die ontploft. Nadien is het terug naar af in single Niet Omdat Het Moet.
Is dit een goed album? Neen. Is dit de toekomst? Voor de nabije toekomst allicht wel, want Lil Kleine staat deze zomer simpelweg nog een keer overal. Het verschil? Hij heeft nu nummers om op te voeren en zal Drank & Drugs niet drie keer moeten overdoen. Van het eerste tot het laatste nummer staat dit volledige album in de Nederlandse Ultratop. Het plaatje klopt perfect. Aan hen om de tand des tijds te doorstaan en de K3 van de hippop te worden.