Lindstrøm & Christabelle - Real Life Is No Cool

Smalltown Supersound

Samen met Prins Thomas was Lindstrøm altijd al de ideale soundtrack bij onze fancy cocktailparty’s, áls we die al zouden geven. De mix van disco, italo en deep house zou onze gasten onmiddellijk warm maken voor een sensueel dansfeestje. En dat zal met de nieuwe partner in crime Christabelle niet anders zijn. De formule blijft bij Lindstrøm & Christabelle dezelfde, maar dan met extra sexy vocals erbij.

Zo is Lovesick een botergeil nummer, met een lome maar zeer aanstekelijke beat, een paar pianoaanslagen die op onze heupen werken en Christabelle die wulps om ons heen kronkelt. Rrrrrr. Misschien zoekt The Playboy Mansion wel een opvolger voor Dimitri From Paris? 

En zo kunnen we nog wel een paar voorbeelden opsommen: de update van Vangelis’ Let It Happen krijgt een heel verleidelijke, mysterieuze touch, en Looking For What schurkt zich als een poes tegen ons been. Wij hebben van kindsbeen af een grote aaibaarheidsfactor en zijn meteen verkocht.

Onze lang uitgesponnen stripact wordt voortgezet met Keep It Up en voorziet in zeemzoete belletjes die uit een ballad van The Jacksons zouden kunnen komen. En om onze gemoedsrust nog meer te sussen, wordt vanachter rode satijnen gordijnen gefezeld en gefluisterd.

Nog meer disco, want op Let’s Practise zitten Donna Summer en Giorgio Moroder op dezelfde trein met de twee Noren. Alsof je I Feel Love op de platenspeler legt met een al dan niet legale roes in je bloed. Wij liggen achterover te staren naar de glitterbol aan ons plafond. En So Much Fun speelt daar verder op in, zodat we nog een vijftal minuten blijven liggen.

Wie volledig wil hallucineren, luistert ook nog even naar Never Say Never, dat drie minuten lang fragmenten uit ‘Real Life Is No Cool’ achterstevoren afspeelt. Het effect is zeer bevreemdend én zeer geslaagd. 

Dit nummer is trouwens meteen ook de intro voor High & Low, dat zich net zoals Lovesick heupwiegend en “close together” voortbeweegt. Een zeer kitscherig elektrisch gitaartje klinkt very smooth en Diana Ross schuift in slowmotion met een gelukzalige glimlach op haar gezicht aan onze ogen voorbij. Ergens in het ijle brokkelt alles af en worden we wakker uit onze droom.

Meer dan ooit zoekt onze favoriete spaceman zijn heil in disco. De instrumenten, de melodieën en de zanglijnen worden echter allemaal nog eens ondergedompeld in de geisers van het hoge noorden. Alles klinkt lieflijk en stroperig als in Alice In Wonderland, maar nooit gaat het te ver. Of misschien net wel? In elk geval een zeer genietbare plaat. 

En o ja, check bij de bonus tracks zeker ook de uitmuntende remix van Baby Can’t Stop door Aeroplane.