Lindstrøm - Smalhans

Smalltown Supersound

Balearica uit het hoge noorden, het klinkt ietwat magisch. Lindstrøm is dat ook. Met deze ‘Smalhans’ tovert de Noor echter niets opzienbarends tevoorschijn. Fris werk, dat wel, met uitstapjes naar kabbelende beekjes en kleurrijke wagonnetjes.

Eerste single Rà-Àkõ-St herkent u wel vanop de radio. Althans, zo doet de schijn bedriegen. De onderliggende bass doet denken aan zijn doorbraakhit I Feel Space. Een logge, analoge synth dokkert verder, zoals Moroder het iedere balearic artiest heeft voorgedaan, met zeer luchtige melodielijntjes erbovenop. Haast eightiesfilmisch.

Lāmm-Ęl-Āār doet het wat sneller en helaas ook iets afweziger. Enkele donkere wolken pakken zich boven het nummer samen ten koste van de frivoliteit. De laagjesbasis is alweer puik, het melodiewerk dan weer veel te flets. Ęg-Gęd-Ōsis laat het luwe stroompje verder kabbelen. Enkel de fades met weg- en opdeemsterende synths, die de krachtige outro aankondigen, weten te bekoren.

Het snedige tempo en het akelige verschil van sprongetjes op de toonladder in Vōs-Sākō-Rv doen aan een light-versie van de Scandinavische collega’s van Slagsmålsklubben denken. Dat zijn pluspunten die maar zeer zelden worden toegeschoven maar hier doen we dat al te graag. Het aansluitende Fāār-I-Kāāl springt mee in dat kleurrijke wagonnetje: onderhoudend maar met veel ruimte voor geduld, iets waar de fonkelende brug in het midden van de track schitterende dingen voor terugschenkt.

Drie op drie dankzij Vā-Flę-R wordt het niet, al scheelt het niet veel. Het tweede deel van de plaat bevat een pak meer begeestering en dat bevalt ons ten zeerste. De structuur achter dit laatste nummer is alweer herkenbaar van bij Nathan Fake’s Sky Was Pink - meer dan goed dus. Je moet hem duidelijk niets meer leren, die Lindstrøm.