Linnea Olsson - Ah!
V2 Records
Linnea Olsson, eerder celliste bij Ane Brun, probeert het nu alleen. De zweedse levert met ‘Ah!’ haar solodebuut af. Een celliste dus. Volgens John Irving is het een van de mooiste dingen die je als man kan meemaken: je vriendin die naakt cello voor je speelt. Maar goed u bent hier niet voor onze erotische fantasieën, maar voor een objectieve review van Olssons plaat.
De opener, The Ocean, is een meeslepende, instrumentale track, een song vol pathos waarop de Zweedse schone de ene prachtige melodie op de ander stapelt.
Op titeltrack Ah! laat Olsson, na een bevreemdende openingsmelodie, voor het eerst haar prachtige, soms hese stem in crescendo door uw hoofd schallen.
Giddy Up! is een leuke song. Mooie experimenten met de cello en een aantal effecten worden afgewisseld met een catchy refrein en een meer teneergeslagen strofe. Het nummer zit zeer goed in elkaar, maar kan, doordat geen enkele van de drie elementen helemaal doorgetrokken wordt, nooit echt het volle potentieel benutten.
Op de rest van de plaat worden popnummers afgewisseld met meer experimentele tracks, met wisselend succes.
Guilt, All 4 U en Fortune zijn doodgewone popsongs. De cello is hier een meerwaarde, maar desondanks is geen van de drie tracks interessant genoeg om te beklijven.
Dinosaur en Never Again zijn wel mooie popsongs maar om totaal verschillende redenen. Dinosaur is een extreem aanstekelijk en opgewekt deuntje dat je zo kan meefluiten. Never Again is dan weer iets ingetogener, soms ietwat eentonig, maar de uithalen die de Olsson hier plaatst zouden een dode nog kippenvel kunnen bezorgen.
Bij de meer experimentele, meer trippy nummers, is Summer - de titel is tevens het enige woord dat in het nummer wordt gebruikt - een uitstekend nummer waarop de stem van de Zweedse een paar heel bevreemdende, maar mooie dingen laat horen. It’s Ok en Goodbye zijn dan weer respectievelijk een inhoudsloze vuller en een betekenisloze afsluiter.
Dat Linnea Olsson een prachtige stem heeft en een heel eind weg kan op haar cello staat vast. De plaat is echter wisselvallig. Als Olsson zich helemaal durft smijten met één van haar twee wapens (of allebei), levert ze zonder uitzondering zeer mooie liedjes af.
Het gaat echter fout als ze een min of meer normaal popnummer lijkt te willen schrijven. Of ze lijkt zich in te houden. Haar nummers worden dan vaak saai. Jammer genoeg gebeurt dit nog iets te veel.
Tot slot moet worden opgemerkt dat een viool of cello even goed of zelfs beter kan dienen als instrument voor singer-songwriters, maar dat wisten we natuurlijk al. Meer strijkers, meer loopstations!