Lisa Hannigan - Passenger

PIAS Records

Tussen haar debuutalbum van 2008, ‘Sea Sew’, en zijn opvolger ‘Passenger’ legde folkgodin Lisa Hannigan een lange reis af, zowel letterlijk als figuurlijk. Ze schreef haar eerste nummers in een ijskoude schuur op het Ierse platteland, in de hoop dat er ergens iemand was die er iets aan zou hebben. Met haar tweede soloplaat maakt ze op een sublieme manier duidelijk dat ze haar weg heeft gevonden.

Zeggen dat de goeie kritieken die Hannigan kreeg op ‘Sea Sew’ een grote indruk bij haar achterlieten, is een understatement. Het zelf uitgebrachte album kreeg platinum, werd genomineerd voor de Choice Music Prize in haar thuisland Ierland en de Mercury Prize in de UK, en bezorgde Hannigan een stek in shows zoals 'Later…With Jools Holland'.
 
Toch maakte Hannigan haar naam vooral als sidekick van Damien Rice, met wie ze zeven jaar tourde. Op haar tweede soloalbum kan je duidelijk horen dat ze haar eigen stem gevonden heeft, en die bevindt zich in een gebroken staat vanaf het allereerste nummer Home. Deze plaat zal een veel emotionelere weg opgaan dan haar voorganger, zoveel is duidelijk.
 
‘Passenger’ is het resultaat van de reis die Hannigan heeft afgelegd tijdens de ‘Sea Sew’ tour. Veel van deze nummers werden geschreven wanneer ze ver weg was van huis, met een constant gevoel van nostalgie dat je overal terug kan vinden. Safe Travels (Don’t Lie) is hiervan het perfecte voorbeeld: pakkend gitaarspel met hier en daar een viool en piano om het geheel wat voller te doen klinken. Het thema kan worden beschreven als geliefden, vrienden en gebroken harten die we overal met ons meenemen over jaren en continenten heen, de tijd overstijgend.
 
Enige verlichting krijgen we met What I’ll Do, een nummer met een dijk van een refrein dat zorgt voor een instant goed humeur. Gelijkenissen met Laura Marling en KT Tunstall steken de kop op.
 
Een van de beste momenten op de plaat is Knots, dat niet enkel haar reis toont over de voorbije jaren, maar ook haar vooruitgang als songwriter. Een mengelmoes van door merg en been snijdende violen en verhalende lyrics. En dan nog O Sleep, een duet met Ray Lamontagne, dat als slaapliedje inderdaad wel kan tellen, maar dan op een goede manier.
 
Hannigan is volwassen geworden, en dat kan je duidelijk horen. “I never used to feel comfortable calling myself a songwriter. I just used to think of myself as a singer. But now, I allow myself that luxury.”, zegt ze, en het is haar gegund.