Little Atlas - Automatic Day

10T Records

De Griekse god Atlas staat ervoor bekend dat hij de aarde en de hemel ondersteunde. Het uit Miami komende Little Atlas lijkt niet minder vastberaden om de wereld van de progressieve rock op hun tengere schouders te nemen. Hun vijfde album ‘Automatic Day’ is een kruissteek van diverse invloeden uit de seventies en de hedendaagse progscène.

‘Automatic Day’ bouwt verder op straffe voorgangers ‘Surface Serene’ (2003), ‘Wanderlust’ (2005) en ‘Hollow’ (2007). Opnieuw krijg je sterke refreinen en knap ensemblespel voorgeschoteld, en daarbovenop zingt Steve Katsikas met een mix van soul en theatrale effecten. Voor wie deze band nieuw is, is zijn stem een “acquired taste” maar niettemin past zij uitstekend bij de muziek.

Met name ‘Wanderlust’ was ten opzichte van ‘Surface Serene’ een grote sprong voorwaarts en schoof de band een bank vooruit. Met ‘Automatic Day’ wordt misschien niet eenzelfde progressie geboekt, maar worden de kwaliteiten geconsolideerd. Verwacht dus goed uitgebalanceerde artrock die erin slaagt tegelijk complex en catchy te zijn.

Typisch LA zijn de spannende duels tussen gitaar en keyboards, zoals in Twin of Ares.  Ook songs waarin men gas lijkt terug te nemen (het Floydiaanse Apathy, At the End of the Day) wordt de spanning traag maar zeker opgebouwd. Dat leidt meer dan eens tot instrumentale demonstraties, zonder het speelse element uit het oog te verliezen. Vooral gitarist Roy Strattman maakt het mooie weer. Liefhebbers van Spock’s Beard mogen zich aangesproken voelen.

Noblesse oblige: een artrockband is het zichzelf verplicht thema’s uit de hogere cultuur niet uit de weg te gaan. Emily True is naast een intrigerende compositie ook gebaseerd op de poëzie van Emily Dickinson, waarop Katsikas een vocale melodie heeft verzonnen. Maar ook de andere bandleden krijgen hier een moment om zich even in de kijker te zetten.

Ja, deze heren zijn niet over één nacht ijs gegaan en tonen hun gretigheid om opgemerkt te worden in het dichtbevolkte proglandschap. Want de gitaararpeggio’s mogen dan verwijzen naar vroege Genesis, de arrangementen leggen ook ongewone ritmefiguren en harmonische ontwikkelingen bloot. Tegelijk biedt men een kader aan dat een groter publiek kan aanspreken.

Het titelnummer is daarvan een knap voorbeeld. De song heeft een donker, haast filmisch karakter en verhaalt over het verlangen naar een spannend leven in onze dromen en herinneringen. Maar het zijn fictieve ervaringen die we zelf construeren: Every night inside my head I am shining / Every time I thought I bled I was trying / Following a hazy road without thinking / Energy has overflowed and I am hardly / Going through the motions / Automatic Day.