Little Green Cars - Ephemera

Glassnote Records

Little Green Cars is niet langer de vriendengroep van tieners, die samen een bandje startte. De vijf leden zijn ondertussen twintigers en de band is hechter en inniger dan ooit, wat je meteen hoort op het tweede, minder folky klinkende album ‘Ephemera’.

Het succes van debuut ‘Absolute Zero’, bracht hen naar ongekende plaatsen en de gemeenschappelijke ervaringen brachten hen nader tot elkaar, ook al veranderde elk van hen. Tegelijk verloren ze de connectie met het thuisfront, dat zich op zijn beurt niet kon inleven in hun ervaringen, met relatiebreuken tot gevolg. Gitarist Adam verloor daarbovenop nog eens zijn vader en zanger Stevie Appleby’s grootmoeder stierf.

Op al die emoties wordt teruggeblikt op ‘Ephemera’, waarop de band tot het besef kwam dat niets voor eeuwig is, maar ook niets verloren gaat. Alles wat je meemaakt, blijft op één of andere manier bij je en vormt je tot de persoon die je bent. Ja, het is dus een plaat over verlies, maar ook over hoop net zoals het gelijknamige gedicht van Yeats dus.

De prachtige, introspectieve opener The Song They Play Every Night zit nog vol twijfels van Appleby, die terugkijkt op al zijn mislukkingen en ook in You Vs Me trilt zijn stem, dit keer bij de herinnering aan zijn op de klippen gelopen relatie. Tegelijk biedt de song troost aan alle gebroken harten, die beseffen dat ze niet alleen zijn bij de woorden “It used to be, the whole world versus you and me / But now it seems, it’s just you versus me.”

In Easier Day recht Fay O’Rourke de rug. Met krachtige uithalen bezingt ze de liefde van haar moeder voor haar en verwerkt ze haar gebroken hart (een thema dat ook aan bod komt in Ok Ok Ok, dat ze al schreef op haar zestiende). De aanzwellende drums duiden op hervonden kracht, maar de anderen hebben nog wat te verwerken. Zo gaan het Magic Numbers-achtige The Garden Of Death en het bijna ondraaglijk mooie Brother over de genoemde sterfgevallen.

Clare De Lune hekelt de overdreven zucht naar constant geluk en verwijst tegelijk naar Au Clair De La Lune, het kinderliedje dat rijker aan inhoud is dan je vermoedt. Dirk De Wachter en wijlen Roger Ebert (die de inspiratie vormde voor Wind Of Peace) zullen instemmend knikken.

De tweede plaathelft klinkt over het algemeen steviger. Zeker de drum-  en orgelpartijen van The Party en de grommende synths van Good Women Do vallen op. En I Don’t Even Know is dan wel een slow, maar de stem van O’Rourke is een natuurkracht op zich.

Niets blijft eeuwig, maar deze tijdloze, tweede plaat van Little Green Cars zal door velen gekoesterd worden, mensen raken, hen veranderen en dus toch... blijven.