Little Trouble Kids - Adventureland

Pias Records

Na hun sterk debuut komen Little Trouble Kids met een nieuw album. 'Adventureland' moet hun potentieel bevestigen en liefst het vorige album overtreffen. Het is tijd dat ze niet meer bekend staan als "de poulains van", maar als Little Trouble Kids, een steengoede band. In ‘Adventureland’ loodsen ze ons door hun universum dat doordrenkt is van de garagerock of - zoals ze het zelf omschrijven - noisepop.

Met Left Right Left grijpt het duo ons onmiddellijk bij de keel en als een hongerige rottweiler laten ze niet meer los. In dit eerste nummer maken ze duidelijk waar Little Trouble Kids voor staan: een stompbox, een gitaar en gretige garagerock. Met slechts twee instrumenten blijven ze moeiteloos overeind. Het eenvoudige ritme doet de luisteraar – of die het nu wil of niet – voetstampen waarbij de gitaar het uitgiert van de pret.

Die rauwe, in-your-facemuziek wordt even aan de kant gelaten wanneer Feed On Love weerklinkt. Elines stem vleit zich tegen de gitaarriffs aan, zodat het nummer een eigen – lieflijk, maar toch nog ruw – karakter krijgt.

De intro van Glamorama lijkt wel op een deuntje dat een onheilspellende scène ondersteunt. Maar wat volgt is enkel positief. Little Trouble Kids bewijzen hier nog maar eens wat ze waard zijn. Hun stemmen passen bij elkaar als Ruben Block bij zijn baard. Met ongelooflijk veel ballen en talent blaast het duo ons hier weg. Energetisch, eenvoudig en eerlijk; meer moet dat niet zijn.

Met het intieme fretslidegeluid veroveren ze in Drunken Eyeball definitief ons hart. Het is een mooi, sprekend lied, waarin ze de tragedie van alcoholisme bezingen. En dat brengt ons naadloos tot bij Marching Blues, waar we misschien wat verrassend de link leggen met laveloze, dronken zeebonken.

Afsluiten doen ze met Kids In Amusement Parks. Kinderen staren vol verwondering naar de attracties en al die vreemde mensen en voelen zich even de koning te rijk. Dit alles wordt prachtig geïllustreerd door de muziek.

Maar toch is dit laatste nummer een beetje de vreemde eend in de bijt en lijkt het niet echt bij de rest van het album te passen omdat er geen bijtende gitaren in voorkomen, omdat er geen stampend ritme inzit en omdat het over kinderen in pretparken gaat. De plaat dooft met andere woorden een beetje uit, wat een beetje jammer is.

‘Adventureland’ bevestigt de capaciteiten van deze band. Meer nog: dit album overtreft en verpulvert hun vorige werk. Little Trouble Kids stevenen af op een succesverhaal. België heeft nu ook zijn eigen Band of Skulls of Blood Red Shoes. Als ze doorgaan op dit elan zullen ze binnenkort naast hun ex-peters, Triggerfinger, aan de top van de Belgische rock staan.