Ólöf Arnalds - Sudden Elevation
One Little Indian
Een stem tussen die van een kind en van een oud vrouwtje, zo omschrijft de IJslandse godin Björk haar landgenote Ólöf Arnalds. We kunnen het amper beter schetsen: Arnalds’ muziek staat gelijk aan kinderlijk klinkende liedjes, een iel stemmetje en wijze lyrics als was het goeie raad van onze grootmoeders. Met haar kleine liedjes is ze tegendraads en schopt ze tegen de schenen van alle muzikanten die alles altijd groter, sneller en elektronischer willen zien.
Het leuk om te merken dat er nog steeds muzikanten zijn die zweren bij de traagheid van muziek en voorrang verlenen aan een bijzondere stem, die instrumenten in een subtiele bijrol dwingt. Mede door deze ingesteldheid is Arnalds een genie in het schrijven van kwetsbare ballads. Ook op haar derde album 'Sudden Elevation' verwent ze ons met tal van trage songs. De titeltrack, waarin ze iedere zin dalend eindigt, maar ook Return Again dat engelachtig in je oor wiegt.
En toch missen we heel wat bij dit album. Ten eerste waren een paar werkjes in dat buitenaards Ijslands taaltje welkom geweest. Bij haar vorig album 'Innundir Skinni' waren enkele hoogtepunten immers liedjes waarvan we de betekenis in de verste verte niet eens konden raden. Er een eigen verhaal aan kunnen vormen, is net een extra kracht bij haar muziek.
Verder had het album meer verrassingen mogen bezitten. Er zitten te weinig frisse geluiden in, terwijl die in haar vorig album wél nog aanwezig waren. Zo wordt de canontechniek, die in 2010 aan de basis lag bij haar grootste hit Surrender, op dit album slechts sporadisch toepast. Het is dan ook niet toevallig dat net het lied waarin dit het meeste voorkomt, A Little Grim, als eerste single uitgekozen wordt.
Ook de catchy refreinen zijn verdwenen, zo heb je tijdens het luisteren slechts weinig houvast. Alles lijkt op het ontvouwen van poëtische teksten begeleid op muziek. Voeg daar nog eens de karige stemuithalingen aan toe – enkel bij Call It What You Want scheert haar stem eens hoge toppen - en je raakt helemaal de weg kwijt. Net alsof je je de hele tijd door een sneeuwwit landschap begeeft, zonder richtpunten.
Zo zet de IJslandse met deze cd tot onze verbazing toch eerder een stap achteruit in plaats van vooruit. Haar stem blijft sowieso indrukwekkend, maar de ondersteunende muziek kan ons dit keer minder bekoren. Elk lied op zichzelf is bloedmooi, maar in combinatie klinken ze te vaak hetzelfde. Net daardoor worden ze van alle kleur onttrokken en rest er enkel een eentonig album. Noch kinderen, noch oude vrouwtjes kan je hier lang mee zoethouden.