Loïc B.O. - Million Dreams

62TV Records

De Waalse rockband Flexa Lyndo heeft het op tien jaar tijd met drie albums in de eindafrekening niet slecht gedaan. Maar de groep was op. Op creatief vlak zaten ze in 2008 aan het einde van hun Latijn en beslisten ze alles even on hold te zetten. Voor zanger-gitarist Loïc B.O., Loïc Bodson in het gewone leven, de uitgelezen kans om zijn soloproject weer op te halen en verder uit te diepen. Met een album als resultaat natuurlijk.

Hij installeerde zich in een oud cinemazaaltje in Namen om zijn nummers op te nemen. Een geschikte locatie om te mijmeren over liefde, geluk, afscheid en muziek. En dat doet Loïc dan ook uitgebreid op ‘Million Dreams’. Het album staat van begin tot eind vol met heel poreuze nummers, die gedragen worden door cello, viool, piano, drums en percussie. Muzikaal zweeft het ergens tussen intimistische indierock en folk.

Dat levert vaak prachtige arrangementen op zoals in Punks en Restless. Of Stuck On Your Bones en het instrumentale Suddenfall, Part 2 die zonder problemen weten te boeien. We denken soms aan The Poem Is You en qua sound spookt Radiohead door ons hoofd. We moeten dan ook zeggen dat het album prachtig geproduced en mooi afgemixt is. Daarvoor mag Stephan Kraemer, die eerder al voor Yann Tiersen en Wim Mertens werkte, zich een extra pluim op de hoed steken.

In It’s You en Captured Soul houdt Loïc het eenvoudig met voornamelijk gitaar en dat werkt perfect. De porseleinen figuurtjes die Morr Music voortbrengt zijn nooit ver weg.

Of het fijn toeven is met B.O. weten we niet zeker. We vermoeden dat hij al sinds zijn prille jeugd aan de antidepressiva zit. Hij voelt zich vaak eenzaam, blikt nostalgisch terug naar betere tijden en loopt soms over van smart. Soms ontaardt dat in een melodramatische pathetiek zoals in Isn’t It Time?. Zijn stem kan ook niet altijd die zwaarwichtigheid die hij voor ogen heeft aan en mist daardoor af en toe overtuigingskracht. Samenzang vangt dit euvel gelukkig dan weer vaak op.

En dan eindigen we waar ook Flexa Lyndo stokte. Ondanks een resem mooie songs, een mooie productie en zelfs het artwork dat geweldig oogt, missen we een element dat alles een trapje omhoog helpt. In het geval van ‘Million Dreams’ lijkt ons dat de kracht van suggestie. Loïc B.O. legt de melancholie er vaak te dik op. 

We vermoeden, aan de teksten te lezen, dat dit een zeer persoonlijk album is voor hem, maar tegelijkertijd ontneemt hij de luisteraar ruimte om zelf een invulling te geven aan de muziek waardoor we het gevoel krijgen dat het ons opgedrongen wordt.