Lomepal - Flip (Deluxe)

Grand Musique Management

Wereldberoemd in zijn geboorteplaats Parijs, gesmaakt door onze eigen hiphopsymbolen (we praten dan over Roméo Elvis en Caballero, die al eens op het album te vinden zijn). Lomepal is al een grote meneer. Balancerend op het randje van doorbraak waagt hij met ‘Flip (Deluxe)’ een nieuwe kans om ook in Vlaanderen door te breken. Wij zien zijn toekomst alleszins rooskleurig in.

Flip (Deluxe)

Hoeven we u nog te vertellen dat hiphop in opmars is? Begin dit jaar werd zelfs bekend dat hiphop meer gestreamd werd dan rock. Voor u begint te mopperen over hoe slecht hiphop is, willen we u er graag op wijzen dat niet alle hiphop "patsersgedrag met opgefokte homies" is. Integendeel, als u wat dieper graaft en door de trillende bassen en iconische trapsnares heen kijkt, vindt u vaak erg interessante lyrics. Bij Lomepal is dat zeker het geval. Slimme woordspelletjes en persoonlijke verhalen verstoppen zich onder de ontspannen beats die het album domineren. Worden die Franse lyrics u toch even te veel? Geen probleem, want de deluxe-versie geniet heel wat unieke, akoestische versies en instrumentaaltjes.

Persoonlijk dus, en dat hoor je vanaf de eerste seconde. Zo zijn er drie intieme verhaallijnen te volgen in ‘Flip’. De meest prominente en voor de hand liggende is - u raadt het al - liefde. Soms benadert hij dat thema op een tedere manier, zoals in Yeux Disent (waarin hij zichzelf als lover in vraag stelt, omdat hij zelf te geliefd wil zijn) en soms doet hij dat op een erg expliciete manier, zoals in Danse (orale seks lijkt ons althans niet echt een onderwerp voor gezellige koetjes -en kalfjesgesprekken) of Malaise (over zijn seksuele ongemakken, zijnde een enorme lust).

Daarnaast is ‘Flip’ gewoon op en top jongensachtig. Bryan Herman en het openingsstukje van Palpal weerspiegelen Pals voorliefde voor skating; en in Pommade verzekert hij "dat hij geschiedenis zal schrijven". Het lijkt wel een jongensdroom. Oh ja, nog opmerkelijk: zijn moeder komt aan bod. Of dat positief of negatief is? Daar zijn we nog niet echt uit. Hoewel hij zijn moeder nogal lijkt te respecteren, sluit hij totaal onverwacht op Sur Le Sol af met: “T’es-tu déjà dit que la mort de ta mère te ferait du bien ? Moi, oui”. Juist, ja.

Het komt er dus allemaal op neer dat Lomepal doorheen de plaat een soort van rollenspel speelt. Het ene moment is hij poeslief, terwijl hij het andere moment in zijn naargeestig alter ego kruipt. En dat doet hij op een griezelig goede manier. Lomepal is gewoon een geboren storyteller, een betoverende woordgoochelaar en een verdomd goede rapper. En toch, zoals blijkt uit Sur Le Sol, hij blijft ook gewoon een mens.

8 maart 2018
Jeroen Poelmans