London Grammar - If You Wait

Metal & Dust

The Guardian noemde ‘If You Wait’ de eerste quarter-life-crisis-plaat. Op de debuutplaat van London Grammar staan de perikelen van de ravissante zangeres Hannah Reid centraal. Ze is blond, mooi, moet dringend getroost worden en is vocaal de verbeterde versie van Birdy met een vleugje Lana Del Rey, Annie Lennox en Florence Welch. Zij is het geheime wapen van London Grammar, een trio dat naast Reid nog bestaat uit Dot Major en Dan Rothman. Vroeg of laat zullen ze potten breken. En eerder vroeg dan laat, als je ’t ons vraagt.

Er zijn al tekenen aan de wand. Hun debuutsingle Hey Now is al bijna achthonderdvijftigduizend keer beluisterd op Soundcloud en de video voor het prachtige Wasting My Young Years schurkt op moment van schrijven tegen de twee miljoen views aan. De debuutplaat ‘If You Wait’ belandde intussen op de tweede plaats van de Britse albumcharts.

Wie naar Hey Now luistert beseft dat de vergelijking met The xx voor de hand ligt, alleen is Hannah Reid veel aanweziger dan Romy en Oliver van The xx dat zijn. In Stay Awake leunt London Grammar overigens al veel dichter aan bij Massive Attack dan bij The xx. Een verstilde piano en nadrukkelijke percussie, overgoten met een saus van melancholie.

Wasting My Young Years is niet enkel een hoogtepunt op ‘If You Wait’, maar in het hele muzikale jaar 2013. De song wordt op gang getrokken door een strijkertje, een piano en de stem van Reid, maar krijgt al snel het gezelschap van een beat op weg naar een hoogtepunt dat nooit zal komen. Liever leggen die van London Grammar halverwege de boel weer stil. Gewaagd, maar het werkt.

‘If You Wait’ is een plaat over stukgelopen relaties, jezelf afvragen of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt en over angsten. In Strong lijkt Reid af te rekenen met de mannen uit haar verleden wanneer ze “Have you wondered for a while / I have a feeling deep down”, tot de man in het algemeen lijkt te richten.

Een andere keer lijkt ze dan weer een megafoon voor haar generatie. In Sights bijvoorbeeld klinkt het “What you’re feeling it’s what I’m feeling too / What you’re made of it’s what I’m made of too / What are you afraid of / I know that you are.”

‘If You Wait’ is niet perfect. Zo kan je je afvragen of de cover van Kavinsky’s Nightcall niet beter zou fungeren als b-kantje in plaats van in het hart van de plaat. En ook Flickers doet ons voorlopig niet zo veel. Maar voor een trio dat nog geen jaar eerder hun eerste song (Hey Now) samen schreef en die elkaar hebben leren kennen via Facebook heeft London Grammar verrassend snel een eigen geluid en richting gevonden.  

Dan hebben we het nog niet gehad over Interlude (live) en de titeltrack, de gloriemomenten van Reid op ‘If You Wait’. Interlude (live) heeft weinig meer om het lijf dan haar piano en stem. En ook in If You Wait zijn de beats heel ver weg en is er alleen maar plaats voor ontgoocheling in de liefde.

Wij hebben onze plaat om de gure wintermaanden mee te overleven gevonden. Wij wentelen ons gewoon in de cocon van London Grammar.