Lou Barlow - Brace The Wave

Matador Records

Man met gitaar. Soms lukt het, soms niet. Bij Lou Barlow lukt het.

Hij heeft er uiteraard de ervaring voor. Niet alleen was (en is) hij actief bij Dinosaur Jr., er is ook nog Sebadoh, Sentridoh, The Folk Implosion, Deep Wound, zijn solowerk en een hoop samenwerkingen (waaronder ook met onze eigen Rudy Trouvé). En bij al die bands stond en staat Barlow garant voor mooie liedjes. Niet meer, maar vooral ook niet minder. De man heeft een stel oren, die kwaliteit van bagger kunnen onderscheiden en tussen die oren zit ook nog eens een brein, dat een onophoudelijke stroom aan songs aflevert. En dan is er nog dat paar handen, dat nooit stil zit.

Dan krijg je algauw een repertoire van een zekere omvang. Daarbij schuwt Barlow de extremen niet en brengt hij toch respect op voor wat zijn medebandleden opdisselen, ook al kan dat niet altijd de vergelijking met zijn eigen werk aan. Voor dit ‘Brace The Wave’ deed hij het nog eens in zijn eentje, iets dat geleden was van ‘Goodnight Tonight’ uit 2009. De uitspattingen bleven in dit geval – zoals in het grootste deel van zijn solowerk – wel achterwege. Als hij in zijn eentje muziek maakt, houdt Barlow het vooral introspectief, zo lijkt het.

De man heeft iets tegen hifi. Niet dat hij niet probeert, maar “It sounds brutally sterile”, zegt hij ergens in een interview. En dus is ook deze plaat grotendeels lofi. Grotendeels, want hier en daar lijkt het er toch op dat hij een poging heeft gedaan om studio-omstandigheden na te bootsen. Of was dat misschien de goede invloed (of het excellente werk) van engineer Justin Pizzoferato, met wie ook de drie reünieplaten van Dinosaur Jr. werden opgenomen.

Soms hoor je de kamer door de muziek door. Maar dat stoort niet. De songs zijn goed genoeg om daar door te kunnen luisteren. Want eigenlijk staat er op ‘Brace The Wave’ geen enkel nummer dat je wil overslaan. Ook wat gevoel aangaat, passen ze allemaal bij elkaar. En de songtitels bestaan allemaal uit één woord. Nog meer minimalisme dus, maar op een andere manier.

Voor een nummer als Nerve worden er dan wel een basdrum, een basgitaar en/of een synth bovengehaald. Of zoals hij het zelf zegt in dat nummer: “What’s wrong with wanting more?” En het resultaat is nog spannender, ook al zijn we ervan overtuigd dat dit nummer ook in een naakte versie de moeite zal lonen. Zoals dat bijvoorbeeld ook is bij de nummers van Ryan Adams. In Boundaries doet hij dat trucje nog eens opnieuw trouwens, ook al lijkt zelfs de synth erg minimaal te zijn.

Nu zouden we de psycholoog kunnen uithangen en elk nummer gaan uitpluizen, maar wie zijn wij om te pretenderen te begrijpen wat Lou Barlow bedoelt. En u bent vast ook groot genoeg om in elke song te zien wat het best bij u past. Wij houden het dus graag bij het volledige plaatje, letterlijk en figuurlijk.

Elk nummer op deze plaat heeft wel iets. En daardoor wordt het geheel omhoog gestuwd. Lofi van de bovenste plank, deze nieuwe plaat van Lou Barlow. Zo mag hij er meteen nog een drietal maken.

Lou Barlow speelt op 2 oktober ten dans in Muziekcentrum Trix.