Lou Reed - Berlin - St. Ann's Warehouse

Matador Records

Let's face it, Lou Reed is een oud wijf geworden. Voor 1989 was hij soms te veel een ongeleid projectiel, maar sinds hij op 'New York' zijn definitieve klank vond, mocht het allemaal wat vrijblijvender. En op 'Magic and Loss' na - toevallig de enige plaat die niet klinkt als 'New York' - zijn Reeds platen nogal inwisselbaar. Een beklijvend meesterwerk als 'Berlin' zit er voorlopig niet meer in. Herwerken dan maar die handel, een wereldtourneetje doen en de kassa laten rinkelen. Of zou er dan toch nog iets artistieks mee gemoeid zijn? Deze liveopname geeft niet echt uitsluitsel. Berlin sluit nogal aan bij het origineel en Lady Day en Oh, Jim krijgen een facelift en klinken erg goed. Bij nummers als Men of Good Fortune en Caroline Says, Pt. I vragen we ons echter af wat de toegevoegde waarde is van de veertienkoppige band. Het klinkt immers erg Lou Reed as usual. Het beklijvende Caroline Says, pt. II wordt wel alle eer aangedaan: Reed zet een prachtige fragiele vocale prestatie neer en de strijkers geven het nog iets meer cachet. The Kids klinkt ook knap, maar het kindergejank dat op de plaat zo pijnlijk en hartverscheurend klonk, is hier op het randje van ridicuul. Het kinderkoor op The Bed is in hetzelfde bedje ziek. Op Sad Song klinkt het dan wel weer vrij leuk, maar ook niet meer dan dat. De drie bisnummers vallen ietwat buiten het opzet van deze cd. Antony Hegarty zingt Candy Says wel erg goed, Reed hoeft er eigenlijk niet aan te pas te komen. Rock Minuet en Sweet Jane zijn jammer genoeg veel minder boeiend. Al met al is dit geen slechte facelift voor 'Berlin'. Het livegevoel blijft soms wel wat achterwege in de minutieus georchestreerde show en echt nieuwe inzichten in Reeds meesterwerk krijgen we niet. De fans zullen er desalniettemin heel blij mee zijn, maar de anderen raden we aan om toch eerst het origineel te kopen en zich een paar weken onder te dompelen in tristesse en paranoia.