Lou Rhodes - One Good Thing

Motion Audio

Met ‘One Good Thing’ is Lou Rhodes al aan haar derde soloalbum in vier jaar toe. In het boekje staat te lezen dat dit een album is waarop ze het verlies van haar zus Janey probeert te verwerken. Ook deze keer is het dus geen opgewekte plaat geworden, maar een collectie ingetogen songs waarin Lou’s stem de hoofdrol opeist. En zo hebben we het graag.

Doet de naam van Lou Rhodes niet meteen een belletje rinkelen, dan kent u haar ongetwijfeld als zangeres van Lamb, waar ze vocaal weerwerk biedt aan de triphopbeats van haar kompaan Andy Barlow. Toen Lamb in 2004 voor een tijdje op non-actief werd gezet, koos Lou ervoor om solo verder te gaan. En met succes zo blijkt, want na ‘Beloved One’ en ‘Bloom’ is er nu dus ‘One Good Thing’.

Op deze plaat vinden we alvast één “good thing”: Lou Rhodes weet nog steeds haar wondermooie stem ten volle te benutten. Het album opent met het titelnummer en al meteen wordt duidelijk dat Lou voor hetzelfde recept heeft gekozen als bij haar vroegere werk. Centraal staat haar fantastische stem – zacht, zuiver en puur – die ondersteund wordt door een tokkelende gitaar. Een heel ander klankenpallet dus dan de elektronica van Lamb, al is het dezelfde Andy Barlow die het album producete.

De link met Nick Drake is al snel gelegd en die blijkt dan ook één van Lou’s belangrijkste invloeden te zijn. De combinatie van zang en akoestische gitaar wordt aangevuld met strijkers en af en toe wat percussie. Toch zijn we ervan overtuigd dat iets meer variatie in de begeleiding het album nog naar een hoger niveau had kunnen tillen. Zo zou de Rhodespiano die een zeldzame keer opduikt gerust eens de leiding van de gitaar mogen overnemen.

Het kabbelende getokkel op die gitaar horen we bijvoorbeeld in The More I Run. Het nummer is het perfecte voorbeeld van het contrast tussen de melancholische toon van het album en de hoopvolle boodschap die toch telkens opnieuw opduikt. In It All wordt het kabbelen even omgeruild voor akkoorden om de luisteraar wakker te schudden. “Wake up, wake up to what you miss.” zingt Rhodes.

De invloed van Nick Drake is misschien nog het best te merken in Circles. De intro zou niet misstaan op ‘Five Leaves Left’. Een extra gitaarpartij – opgewaardeerd met het nodige effect – laveert tussen de zang door. Iets wat we ook horen in het erg geslaagde Baby, waar een strijker die taak op zich neemt.

Wij durven beweren dat de stem van Lou Rhodes het slechtste nummer kan omtoveren in een pareltje. Lou heeft dat goed begrepen en ‘One Good Thing’ steunt dan ook in de eerste plaats op haar vocale talent. Dat dit echter niet het enige positieve punt is aan dit album heeft u al lang begrepen. De zachte nummers scheppen een ideale sfeer om zalig bij weg te dromen, al dan niet in de armen van een geliefde.

Lou Rhodes speelt op 23 april in De Zwerver, op 24 april in de AB en op 25 april in de Arenbergschouwburg.