Louise Lemón - A Broken Heart Is An Open Heart

Icons Creating Evil Art

Het is geleden van 'Till The Sun Turns Black' (2006, Ray Lamontagne) dat we nog een album hebben gehoord dat zowel uiterst donker als van een ongelooflijke schoonheid is, met nummers die stuk voor stuk zeer diep snijden, je in de kern van je ziel raken. Terwijl Ray dat deed met zijn getormenteerde stem en dito teksten, het gebruik van violen, cello's en saxofoon en zijn kenmerkende gitaargetokkel, pakt de Zweedse Louise Lemón het op haar eigen manier aan.

De stem van Louise Lemón is veelal zacht, diep, soulvol en zalvend, terwijl het donkere element hem (ook) in haar teksten zit, in de zware piano-akkoorden, de trage drumpatronen (we horen Earth en Sunn O))) en dus de invloeden van producer Randall Dunn) en de diepe baslijnen. Heel sporadisch haalt Louise uit en laat ze horen over wat voor een krachtige stem ze wel beschikt, maar ze doet dit gedoseerd, in functie van de song en niet om haar vocale bereik te etaleren. De gitaar? Die zit veel op de achtergrond om sfeer te scheppen en haalt, net als de stem, hier en daar scherp uit.

Zoals de titel doet vermoeden, geeft Lemón zich helemaal bloot in haar songs. De teksten zijn erg persoonlijk en oprecht, steeds kort maar intens krachtig. Alle nummers op één na blijven rond de drie minuten en doen verlangen naar meer; wat een beetje op zelfpijniging lijkt, gezien het immense verdriet dat wordt weergegeven. Een sticker op de hoes zou moeten aangeven: "Listen with caution. Explicit devine sadness!"

Sunlight zet nog vrij licht en dromerig in, drijvend op piano, synths en die prachtige stem. Het nummer doet filmisch aan en zou zo op een soundtrack kunnen. Wanneer we de zware, koude pianoklanken horen, die Montaña openen, weten we dat het licht uit is. "I'm so strong but I can't fall back into my own arms", zingt Lemón terwijl het geluid aanzwelt en de gitaar voor het eerst als een cirkelzaag door onze ziel snijdt.

Donker drumgeroffel en lichte pianoklanken lijken Not Enough een vrolijke tint te geven; tot je haar hoort zingen: "It's not worth it, I'm never enough", en ze op het einde de pijn zowaar uitschreeuwt. We krijgen een krop in de keel terwijl we dit al luisterend schrijven. Wanneer je denkt dat het niet nog droeviger kan worden, krijgen we het uiterst sobere Swimming In Sadness. Opnieuw die sombere, harde piano-akkoorden en Louise die de diepste regionen van haar stem (en ziel) opzoekt. Het vergt enorme sterkte om niet in dat verdriet te verzuipen, maar wat een onaards mooi nummer is het.

Eigenaardig genoeg is één van de sterkste nummers op het album het instrumentale Susceptible Soul, waarbij Johan Kvestegard helemaal David Gilmour-gewijs losgaat en Anders Ludwigsson plots erg speels - op jazzy af - de piano begint te bewerken. Petter Nygardh toont voor het eerst meer variatie in het drummen. Het nummer roept helemaal de sfeer van Pink Floyds 'Dark Side Of The Moon' op. Het "donkere" element blijft dus aanwezig.

Cross lijkt dan plots een erg luchtig nummer dat hoop uitstraalt; tot je opnieuw let op de tekst: "Your love wasn't possible so I make all love impossible". Nee, het licht breekt echt niet door, al zeker niet als die gitaar opnieuw door merg en been snijdt. Hoe lief klinkt LL dan plots tijdens de strofen van Honest Heart en hoe (duister) speels klinken ook hier de keyboards, terwijl de drums verder het trage tempo dicteren.

En dan klinkt er toch een sprankje hoop in Almond Milk: "After you've gone, I'm staying", zingt ze vol overgave en met een kracht die puur en gemeend is. Het titelnummer sluit dit tweede juweeltje op sublieme wijze af. De instrumenten scheppen een sober klankbeeld en La Lemón laat haar stem er mooi boven zweven, met heel veel soul. Er is maar één slotnummer dat ons telkens opnieuw even diep raakt, en dat is Within You van Ray Lamontagne, waarbij hij het met nog minder tekst doet.

Beste Louise, je gaf aan dat dit opnieuw een erg donkere plaat zou worden, maar dat er ook licht te bespeuren valt. Dat licht zit inderdaad, zoals je hebt gezegd, in de glasheldere, scherpe productie en heel sporadisch in een lijntje tekst en enkele meer speelse klanken... en in het goud op de hoes.

Nooit gedacht dat ze 'Purge' zou kunnen toppen. En dat hoeft ook niet. Het was immers ons album van 2018. Ze is er op zijn minst in geslaagd een evenwaardige opvolger te creëren en dat is een prestatie om u tegen te zeggen.

Of er een optreden in ons landje komt tijdens haar komende tour is nog onduidelijk. Noteer alvast 13 april in je agenda, want dan brengt ze haar death gospel naar Roadburn.

Recensie ook verschenen bij Brothers In Raw.