Lovataraxx - Hébéphrénie

Unknown Pleasure Records

Het Franse duo Lovataraxx heeft het goed bekeken: eerst sleutelen aan een goede live reputatie en prikkelen met twee gelimiteerde tapes om dan uiteindelijk de opgebouwde schare fans na vijf jaar te verbijden met een volwaardig debuut. Verder hebben Kleo en Almond – familiair mag ook al eens – zich gespecialiseerd in de nog steeds populaire niche van cold- en new wave, in brede zin dan.

Namedropping is op zich geen slechte zaak, zo lang het maar niet bedoeld is om af te bluffen met kennis. Aldus even een rijtje. Lovataraxx - hip verkort tot LVTX - vernoemt graag Tuxedomoon of Fad Gadget, dixit hoekige postpunkdrummachines, donker rollende baslijnen, brede grijze synthesizerlagen en poëtisch getinte teksten. Wij voegen er graag The Cure (die typisch holle, hooggestemde bas), Depeche Mode (popbeats) en Echo And The Bunnymen (volle, expliciete echostem) aan toe.

En toch kiest dit duo nooit echt volledig partij, maar maakt een eigen wave mengelmoes van elf tracks lang. Soms somber, soms opgewekt. Soms snel, maar veelal expliciet traag. Wat vooral opvalt, is die tegendraadse elektronica. Wat doen twinkelgeluiden onder een donkere elektropopsong als opener Subjugué, een aan Joy Division verwant nummer, maar dan met aparte bling bling synths? Of wat doen de psychedelische ambientbubbels onder een heerlijk neurotisch en neerslachtig Aaknee? Juist, een extra dimensie toevoegen.

En dat is wel leuk. Want op één of andere manier zijn het die accentjes die nodig waren om deze plaat, die netjes in de zwarte wavekelder blijft, eigenheid te geven. De DYI-postpunkspirit uit de wavetijden van de jaren tachtig, gecombineerd met hedendaagse productietechnische finesse. Helemaal leuk wordt het wanneer Lovataraxx ook echt de instrumentale partijen volop gaat uitspelen. Medecine krijgt zo’n typerende combinatie van joviaal rollende bas versus hoog snijdend gitaarriffje als basis, sfeervol overgoten met wazige synthsolo en neurotisch scanderende zang. We stoppen met namedropping, maar u kan vast wel veel postpunkbands van destijds verzinnen die hetzelfde toepasten. In elk geval blijkt deze formule nog steeds te werken.

Dus ja, Lovataraxx herkauwt wat al duizenden malen voorgeschoteld werd, houdt de tijden van elektropop en new wave, als vele anderen, levendig, maar voegt daar toch ook een eigen, klein accentje aan toe. Subtiel. Efficiënt. Nostalgisch. Och ja, “hebephrenia” blijkt een soort van medisch niet erkende, extreme vorm van schizofrenie te zijn waarbij de waarheid volledig opgaat in waanbeelden of waanzin. Kan het meer morbide?