Low - C'mon

Sub Pop Records

Voor hun negende plaat, 'C'mon' gingen Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low terug naar de kerk waar ze ooit 'Trust' opnamen. Ook thematisch keren ze terug naar het introspectieve van vóór 'Drums And Guns', de wereldbeschouwende en voor hun doen experimentele plaat. Ze hervinden er de schoonheid die hun traditionele muziek zo karakteristiek en mooi maakt.

Veel commercieel succes zullen ze ook nu weer niet oogsten. Dat zal allicht wel wegen, af en toe, als de zaal weer eens halfleeg is, maar Alan Sparhawk is het soort man die tot kunst is veroordeeld en nooit langer dan een uur zou overleven in een job om den brode. Tijdens de moeilijke periodes sleurt Mimi hem er vast door, erop wijzend dat die zaal eigenlijk ook halfvol is. Een gemakkelijk huwelijk zal het zeker niet zijn.

Aan de producer zal het niet liggen. Matt Beckley heeft namen als Katy Perry en Avril Lavigne op zijn curriculum staan. Voor de zoon van een vriend was dat blijkbaar geen bezwaar. Ze zullen de ontmoeting met hem vast als een door God's ondoorgrondelijke wegen bepaalde, interessante wending gezien hebben, een gelegenheid om een frisse wind door de kerk te laten waaien.

Het is een licht briesje gebleken. Deze plaat lijkt een doorsnee van de verschillende typenummers die Low al bijna twintig jaar produceert met lichte, nieuwe accenten. Witches bijvoorbeeld is opgebouwd rond een stevige gitaarrif, maar er duikt een banjo in op. Het is een anekdotisch nummer over een jongen die heksen ziet in zijn slaapkamer en de raad krijgt van zijn vader om ze met een baseballknuppel te lijf te gaan. Het gaat vast over geloof, en hoe om te gaan met tegenslag in het aanschijn van God, maar het blijft cryptisch.

Majesty/Magic maak door het repetitieve karakter en de opbouw van kalm naar dreigend helemaal zijn naam waar. Gelukkig voor de kerkgangers eindigt het nummer voor iemand zich in zijn hostie kan verslikken. Het wordt opgevolgd door het soulvolle prachtige Nightingale, dat als een all American traditional aandoet.

Afsluiter Something's Turning Over had van Lou Barlow kunnen zijn: een perfect popnummer, in al zijn eenvoud opgebouwd rond enkele eenvoudige gitaarakkoorden. Dat subtiel kinderkoortje op het einde maakt het helemaal af.

Low vervolgt koppig hun eigenzinnige traject waar schoonheid voortkomt uit ambacht en toewijding. Het verschil met om het even welke andere popband zit hem in de onaardse kwaliteit van de nummers, de prachtige stem van Mimi Parker en de kunst van het tot de essentiële details herleiden van het geluid. 'C'mon' bevestigt nog eens dat Low een grote band is.