Low Land Home - Out Of My Mind

Eigen beheer

Out Of My Mind

Met een verleden in bands als Bearskin, Mad About Mountains en Astronaute, verscheen Jo Geboers met zijn band Low Land Home sowieso al met een paar meter voorsprong aan onze meet. Nu steekt hij trots zegevierend de debuutplaat in de hoogte.

Op die plaat komen woorden als “hiding”, “drifting”, floating” en “running” meermaals boven. Geen wonder ook, want Low Land Home, zingt vaak over twijfels, angsten en menselijke kwetsbaarheid. Dat krijg je met twee psychologen en een zelfverklaarde filosoof in een band. Hoe noemen we dit? Filosofenfolk of psychologenpop? Hoe dan ook, wij nestelen ons graag in het warme, troostende dekentje dat Geboers en co. rond onze melancholie en gevoelens drapeert. Denk aan Elbow en The National met een vleugje I Will, I Swear en je komt in de buurt.

De ep ‘Underspoken’ klonk amper luider dan een eekhoorn die zich door een pak verdroogde bladeren een weg naar de nootjesvoorraad graaft, maar eerste single Drifting leek te voorspellen dat dit album iets potiger zou klinken. In de praktijk valt dat nog mee. Low Land Home blijft tekenen voor een donkere, maar intieme, muzikale trip waarin minimalistische pianolijnen, donkere, ebbenhouten strijkers, warme drums en stuwende bassen en contrasterende stemmen de bouwstenen zijn.  

De plaat start sterk met de reeds gekende single en ook (en vooral) het titelnummer. Dat begint met Jolien Bové die a capella, maar woordenloos zingt. Als Geboers dan overneemt met piano en die warme basstem, ontstaat er spontaan iets magisch. “Come into the light again”, sommeert hij en dan is het weer aan Bové die met haar stem werkelijk lichtbanen trekt tussen de strijkers en de synhts.

Ook The Fall met zijn repetitieve pianolijn en dreigende drums steekt er bovenuit. En de hechte manier waarop de mannen- en vrouwenstem hier elkaar vinden, is ronduit adembenemend. Ook in het ingetogen Hold On, waarop we de gitaar van Gianni Marzo menen te herkennen, gebeurt dit, maar toch weer op een andere manier.

Met There vinden we achteraan op de plaat nog een singlekandidaat. Net als Drifting klinkt deze track net iets radiovriendelijker dan de rest met de stemmen die meer vooraan in de mix zitten en een lichtjes euforisch refrein waarmee je je kan laten meedrijven.

En dan is het nog niet gedaan: Hiding Low bevat onaardse percussie die ergens boven de rest van de muziek lijkt te tikken, alsof hij niet uit je speakers of je hoofdtelefoon komt, maar van elders. En de afsluiter, die met dreigende parlando begint, ontvouwt zich plots tot een hoopgevende schouderklop.

Dit is een plaat voor melancholische optimisten, voor zelfverzekerde twijfelaars en voor al wie speelsheid een ernstige aangelegenheid is. Ze biedt hoop voor de misantroop. Dus niet twijfelen en kopen.

1 maart 2019
Marc Alenus