Låpsley - Long Way Home

XL Recordings

Nooit eerder werden we zo omvergeblazen door de dromerige magie van subtiel geperfectioneerde elektronica als bij de passage van Holly Lapsley Fletcher op Les Nuits de Botanique vorig jaar. Låpsley kwam in de aandacht met songs die uitblonken in intimiteit. Songs die je vaak enkele keren moest beluisteren om volledig de betovering te voelen en die hierdoor net iets te goed waren om de BBC Sound of 2015 te worden.

Een fout die Låpsley makkelijk wist recht te zetten met uitbundigere singles als Hurt Me (niet verwonderlijk haar eerste grote radiohit) en in extreme mate met dat intussen irriterende refrein van Love Is Blind.

Onze angst dat de Låpsley waar we slechts een jaar geleden nog in zwijm voor vielen op haar debuutalbum niet meer te horen zijn, werd gelukkig snel genoeg teniet gedaan. ‘Long Way Home’ opent met het knetterende Heartless waar nog geen donkere James Blake-bedroombeats te horen zijn zoals die op haar ‘Understudy ep’ aanwezig waren, maar door de wijze waarop Holly Fletcher met haar stem rond het fijngevoelige klokkenspel cirkelt, wanen wij ons weer op die prachtige set in de Botanique.

Het enige nummer van die fenomenale ‘Understudy ep’ dat zijn weg naar de plaat gevonden heeft, is Falling Short waar Låpsley voor het eerst haar geliefde trucje met stemvervormingen bovenhaalt en ze meerstemmig haar eigen ingezongen samples overzingt, zwevend op niets dan enkele uitstekend afgemeten beats en een eenvoudig pianolijntje.

Hoe verder de plaat vordert, hoe groter toch de teleurstelling wordt in ons zo geliefde supertalent. Zeker wanneer Låpsley op Tell Me The Truth met haar normaal zo fascinerende stemeffecten volledig de mist in gaat.

Hoe langer je naar ‘Long Way Home’ luistert, hoe meer je ook het gevoel krijgt dat dit debuut er te overhaast is gekomen en dat Låpsley zelf een beetje de weg kwijt is. Cliff verdrinkt in elektronica in een poging de oude Låpsley terug te vinden terwijl Love Is Blind dan weer niets meer lijkt dat een goedkope gooi naar de radio in een poging haar recordlabel gerust te stellen. Op Operator (He Doesn’t Call Me) klinkt Låpsley funkier dan ooit tevoren, maar geen van al die nieuwe nummers weet ons te intrigeren en te ontroeren als haar oudere pareltjes Painter en Station die als zekerheden over de plaat verspreid liggen en alsnog het niveau hoog houden.

Het frustrerendste aan deze plaat is dat de hoogtepunten telkens weer de meesterwerkjes zijn die Låpsley een jaar geleden zo bijzonder maakten. Verder is ‘Long Way Home’ een album met verschillende middelmatige songs, songs die goed zijn voor de radio, maar geen songs waarmee Låpsley kan uitblinken zoals ze dat deed voor haar grote doorbraak.

Holly Fletcher was een undergroundprinses die veel te snel de weg naar het grote publiek gevonden heeft en hierin meermaals haar eigenheid lijkt te verliezen. Als je ons na het beluisteren van ‘Long Way Home’ zou vragen naar een favoriete Låpsley-song kiezen wij nog steeds voor dat hemelse Brownlow, een nummer dat logischerwijs de plaat niet haalde, maar misschien wel de mooiste herinnering kan blijven aan de originele, onvervalste Låpsley.

Låpsley speelt op donderdag 30 juni op Rock Werchter.