Lubomyr Melnyk - Fallen Trees
Erased Tapes Records
Dit jaar wordt deze “profeet van de piano” en pionier van de zogenaamde “continuous music” zeventig jaar en dat mag gevierd worden met een nieuwe langspeler. De Oekraïner zijn leven is compleet versmolten met dit toetseninstrument en dat viert hij met een sfeervol, neoklassiek werk: ‘Fallen Trees’.
Spek voor de bek van Erased Tapes dus, dat al drie eerdere platen van Lubomyr Melnyk uitbracht. Ook nu weer staat harmonie met de natuur en een voortdurende beweging van noten centraal. De “continuous music” waar de componist zich in specialiseerde, kenmerkt zich immers door extreem snelle noten en complexe notenseries die met de sustainpedaal blijven klinken zodat harmonieuze overtonen en resonanties ontstaan. En met snel bedoelen we snel. Goed voor een wereldrecord van negentienenhalve noten per seconde per hand.
‘Fallen Trees’ is een muzikaal reisverslag, een wat neerslachtige sfeerplaat geïnspireerd op het uitzicht van een neergehakt bos van monumentale bomen, bekeken vanuit een voorbijrazende trein. Melancholisch en massief, maar toch ook nog steeds met een verborgen schoonheid. Nooit eerder klonk het pianospel van Melnyk zo droevig.
Watervallen van noten, golvende rivieren van pianospel, tonen die in elkaar overvloeien via galm en intervallen: het is haast niet te vatten. Een gigantisch breed spectrum van kleuren is en blijft inherent aan het spel van Melnyk. Zelfs al zijn er nu wat meer donkere klanken die de prachtige stilistische hoes van deze plaat illustreren. Verwacht echter nog steeds een vingervlug, bijna overdonderend pianospel dat enkel maar rust geeft wanneer je de cadans achter de noten volgt. Of wanneer je, in het geval van een wat luchtiger, zelfs optimistisch Barcarolle, focust op het hoge spel en niet op de diepere basis.
Pas na drie stevige songs van een kwartier komt het centrale werk van deze plaat: een in vijf episodes (Fallen Trees Pt. I-V) opgesplitst magnum opus. Een zwaar rollend en golvend Preamble gaat over in een meer pointillistisch Existence waarin de noten zo snel passeren, dat individuen vervagen. Die waas zet zich nog meer door in Apparition waarbij de warme, ontdubbelde zang van David Allred op de voorgrond treedt. En zo gaat de evolutie twintig minuten door, zonder dat Melnyk de vingers ook maar een tel rust gunt!
Nooit eerder kreeg de wereldmuzikant voor zijn sonisch golvende en schilderende muziek zoveel gasten op bezoek. Te beginnen met hoge, etherische Japanse zangen van Hatis Noit in opener Requiem For A Fallen Tree, wat zorgt voor een soort van verheven Dead Can Dance-gevoel, aangevuld met een soort van dierenimitatiekreten. Noteer gerust ook de subtiele accenten van celliste Anne Müller, een andere vaste waarde in de Erased Tapes-catalogus die halfweg het Fallen Trees-opus wat extra neerdrukkende siernoten voorziet.
Wie een plaat vol pianomuziek weet te smaken, krijgt hier meteen de handen meer dan gevuld. De unieke, overdonderende stijl van Ludomyr Melnik zorgt voor een erg mooi muzikaal schilderij dat na vierenveertig overvolle minuten eindelijk eindigt in het neerleggen van een allerlaatste harmonieus akkoord. De rust, die daarop volgt, is bijna even innemend als de muziek die ervoor kwam. Indrukwekkend is hier een absoluut understatement.