Lucy Wainwright Roche - Lucy

Strike Back

Als een mens op aarde komt en hij heet bijvoorbeeld Planckaert, dan is hij wel gedoemd om vroeg of laat op een fiets terecht te komen. Staat de naam Colruyt op je paspoort dan zal je ooit wel eens een supermarkt openen of leiden. Een familienaam is een lot, vraag het maar aan de Pfaffs of de Cobourgs. Die gedachte overviel me toen ik een schijfje in de bus vond van Lucy Wainwright Roche (LWR), dochter van, halfzuster van, stiefdochter van, teveel om op te noemen maar onmiskenbaar erfelijk belast met een drang tot muziek maken. En hoe?

Na wat vingeroefeningen onder de vorm van twee goed ontvangen ep'tjes presenteert LWR een eerste volwaardig huiswerk, doodeenvoudig 'Lucy' genaamd.

Soms zijn hoezen lelijk, soms zijn het artistieke pareltjes. In dit geval is ze veelzeggend: de koplampen van een wagen verblinden bijna de ogen maar zijn net niet fel genoeg om de "endless highway" - de topos bij uitstek van de "American way of life" - waarover het gevaarte scheurt, te verbergen.

Als je bovendien gewoon over de tracklist glijdt en je ziet titels als Open season, Early Train, Statesville, Accident & Emergency dan voel je al met je meest slaperige lichaamsdeel dat "life and love on the road" de voedingsbodem voor deze cd zijn geworden. Allerminst verwonderlijk dat de cd dan ook eindigt met zo'n standard van een roadsong als America van Simon and Garfunkel.

En het moet gezegd, Lucy Wainwright heeft een sterke debuutplaat gemaakt. Ze beschikt daarvoor over een prachtige stem. Bij de Wainwrights werd er steeds veel gezongen en dat heeft Lucy bepaald geen windeieren gelegd. Komt daarbij dat zij op sommige tracks nog eens ondersteund wordt door bijvoorbeeld de Indigo Girls of The Roches. Dat zijn allemaal dames aan wie je niet meer hoeft uit te leggen hoe een perfecte samenzang moet klinken.

Het hoofdgenre waarin deze plaat thuishoort is ongetwijfeld folk, zoals ze die met de paplepel heeft binnengekregen. Lucy's folk is echter lang niet zo traditioneel en straight als die van papa Loudon. Het is folk zoals een jong meisje met een meer dan behoorlijke gitaartechniek en talloze ideeën anno nu muziek maakt. Af en toe zoals in Accident & Emergency komt ze heel dicht in de buurt van Suzanne Vega in betere dagen, d.w.z. een heldere frazering met een sobere melodie. In het mooi ritmische I-35 klinkt ze dan weer een ietsje meer country. Variatie troef en dat is knap.

Opvallend is wel hoe volwassen LWR klinkt. Vermoedelijk hebben de nummers genoeg tijd gekregen om te rijpen tijdens de vele optredens die ze reeds gespeeld heeft. Het illustreert tevens dat deze meid heel goed weet wat ze wil. Niet verwonderlijk dat ze de plaat zelf heeft geproducet, met de hulp van Stewart Lerman en met muzikale ondersteuning van o.a. een rasmuzikant als David Mansfield.

Op het komende kerstfeestje van de Wainwrights zal weer flink gezongen worden en het zal lang duren vooraleer elk aanwezige er zijn airtje gepleegd zal hebben. Maar de jongste telg Lucy moet er allerminst met blozende wangetjes bijstaan.