Luk de Graaff - Supernatural Zombie

Fandango Music

Zes jaar na solodebuut ‘Mono’ heeft Luk de Graaff een opvolger klaar. Hoewel we de twee albums minstens even straf vinden, kon het contrast tussen beide platen nauwelijks groter zijn.

Luk de Graaff? We zien u al fronsen, maar de kans dat u hem kent of hem minstens al ergens heeft gehoord of gezien, is nochtans redelijk groot. Zeker wanneer u de afgelopen decennia de concertzalen en festivals afdweilde of af en toe een platenwinkel indook. Wie de Belgische muziekscene genegen is, raden we dan ook aan een keer te grasduinen in de lp-hoezen of cd-boekjes in zijn of haar collectie. Begin bij BJ Scott, Arno, Neeka, Admiral Freebee, Novastar, The Wolfbanes, The Boxcars, The Monalisas, K’s Choice, Big Bill, David Ronaldo & the Dice, Les Talons Gitans of Wigbert en turf het aantal keer dat u de naam tegenkomt.

Ook wij namen de proef op de som en stonden er eveneens van versteld hoeveel streepjes we konden zetten. Eén van zijn leukste projecten, los van het solowerk, vinden wij Fandango Live, de groep waarvan hij samen met gitarist Dirk Lekenne de kern vormt. Omringd door muzikale vrienden, brengen de twee onder die naam niet alleen blues, rock en pop, maar ook eigenzinnige covers van Belpopklassiekers en zelfs filmische, Ry Cooderiaans aandoende instrumentals.

Dirk Lekenne is tevens de man achter - en de huisproducer van - Studio Fandango, waar in het recente verleden ook al David Ronaldo & the Dice, Vastenavondt, Lucky Came To Town en Les Talons Gitanes hun parels lieten polijsten. Op het gelijknamige label verschenen ook ‘Mono’ en Morning Star, de prachtige single die de Graaff in ’21 uitbracht en waarop Lekenne te horen is op slidegitaar. Het was bijgevolg niet meer dan logisch dat deze laatste ook de opnames van ‘Supernatural Zombie’ voor zijn rekening zou nemen.

U heeft het wellicht al begrepen: zeggen dat Luk de Graaff een veelzijdige muzikant is, is een open deur intrappen. Hij kan echter niet alleen met uiteenlopende stijlen overweg, op zijn tweede plaat speelde hij ook bijna alle instrumenten zelf in. Alleen de drums liet hij over aan Stoy Stoffelen (die zelf ook een Sportpaleis kan vullen met de muzikanten die doorheen de jaren voor zijn kit passeerden) en aan Toon Derison, die u misschien kent van El Fish, Neven, Big Bill of The Fastfood Kings. De percussie werd uitbesteed aan Christa Prinsen van het Diestse slagwerkcollectief Barabanda.

We zeiden al dat ‘Supernatural Zombie’ minstens even straf is als voorganger ‘Mono’, maar dat het verschil tussen de twee nauwelijks groter kon zijn. ‘Mono’ liet een ambachtelijke singer-songwriter horen, die thuis - in zijn eentje en zonder poespas - twaalf liedjes had opgenomen op een oude Tascam vier-trackrecorder. Dat leverde een sobere, gevarieerde en bloedmooie kippenvelplaat op, met veel kunde gespeeld en met nog meer gevoel ingezongen. 

Op de artiestennaam na is zowat àlles anders op ‘Supernatural Zombie’. Zo ingetogen die eerste plaat doorgaans klonk, zo uitgelaten gaat het er soms aan toe op de tweede. Weg is ook de warme, doorleefde stem van ‘Mono’, in de plaats daarvan zoekt de Graaff vaak de hogere regionen op en zingt hij met een falsetstem die soms een beetje doet denken aan Mick Jagger in de jaren zeventig. Dat werkt, want het irriteert niet en het komt nooit geforceerd over. Integendeel, hij haalt moeiteloos die hoge noten en het past allemaal perfect bij de muziek.

Toen een maand geleden single Mental Moves het veld werd ingestuurd (“Lukke meets Lenny!” volgens de ene, “Een song die van Triggerfinger had kunnen zijn!” aldus de andere) werd aangekondigd dat dit een eclectische plaat ging worden. Die belofte wordt helemaal waargemaakt. Echt hedendaags of vernieuwend klinkt het misschien niet, maar de Graaff laat wel horen hoe je uit catchy gitaarpop à la The Beatles en The Kinks, glamrock, psychedelica, snedige riffrock, vroege new wave en nog veel meer toch nog naar eigen smaak een verrassend en verfrissend brouwsel kan puren.

De tien songs nodigen niet alleen uit tot ongeneerd meezingen (It Ain’t Me, Escape On The Dancefloor), maar ook tot wilde dansjes (Enlighten, King Of The Sky), vreugdedansjes (A Little More Everything), rondedansjes (Supernatural Zombie) en indianendansjes (het onweerstaanbare Circle), tot wijdbeens luchtgitaar spelen (Crocodile Shoes) en luchtdrummen tot je schouder uit de kom schiet (Fall).

Luk de Graaff heeft van het combineren van verschillende structuren en stijlen tot een boeiend geheel duidelijk het handelsmerk gemaakt. Deze tien tracks klinken dan ook stuk voor stuk als radiohits. Aan deze ‘Supernatural Zombie’ zit allesbehalve een akelig, doods geurtje, deze plaat is gewoon een smaakbom van jewelste. En dik wordt men er ook niet van, want stilzitten is uit den boze. Die calorieën hotst u er zo weer af!