Luke Roberts - Big Bells and Dime Songs
Thrill Jockey
De naam Luke Roberts doet misschien niet meteen “Big Bells” rinkelen. Zijn debuutplaat werd al in 2010 onderschept door Ecstatic Peace, het recordlabel van Sonic Youthfrontman Thurston Moore, maar kwam pas begin 2011, via Thrill Jockey, in onze contreien terecht. Ingetogen, intieme maar warme folk van een reizende man uit Nashville.
Met het weinig opgetogen Somewhere To Run introduceert Luke Roberts zijn album ‘Big Bells and Dime Songs’ op een rustig tempo . Het geeft je meteen een idee van wat er nog komen zal: negen nummers met een gebrek aan schakering en variatie. Een enkele keer werkt dit gebrek aan afwisseling tegen hem, maar toch weet hij zichzelf ook dan nog te redden door de oprechtheid van zijn nummers.
Naast de akoestische gitaren, het fingerpicking en de gebroken stem wordt er slechts sporadisch ruimte gelaten voor wat snare, bas of ander elektrisch geweld in de vorm van piano of orgel (All American, Just Do It Blues). Het geheel is doorspekt van melancholische zanglijnen, al zal Roberts’ stem niet meteen awards binnenhalen. De lijn tussen gezang en gezaag is vaak behoorlijk dun.
Je zou denken dat hij in deze omstandigheden – geen vernieuwende muzieklijnen – de focus probeert te leggen op verhalende lyrics, maar ook hier breekt hij geen records. Of wat vindt u van "I’m on a boat and if I only float / Curl your hair and tie your shoes"?. En toch, deze absurde uitingen van gedachten passen bij zijn trage, methodische muziek, die van binnenuit komt waardoor ze vaak moeilijk te begrijpen is.
Gelukkig is niet alles kommer en kwel. In Epcot Women toont Roberts ons zijn humoristische kant wanneer hij de draak steekt met veeleisende vrouwen. Het nummer heeft soms iets van een kinderliedje door de manier waarop het wordt gebracht. De vocals kan je immers allesbehalve toonvast noemen en de nodige haperingen in zijn gitaarspel helpen ook niet echt. Maar als geheel zit dit toch goed.
Anyway valt ook niet te negeren. Het opgetogen, boeiende gitaarspel kan zo in een Sofia Coppolafilm en roept voorbijvliegende treinlandschappen op. Ook Unspotted Clothes - William Fitszimmons meets Elliott Smith - bekoort door de verrassende meerstemmigheid.
Toch wordt deze plaat overheerst door melancholie: de ideale soundtrack voor een eenzame avond met een goed gevuld glas in de buurt, mijmerend over mislukkingen van emotionele of andere aard. Luke Roberts' debuut is dus allerminst een mislukking, al ontbreekt het hem hier en daar nog aan overtuiging.
7 februari 2012