Luluc - Passerby

Sub Pop Records

De jonge aspirant-archeoloog kreeg een klap rond de oren van zijn baas. De jongeman had een album van Luluc gevonden in wat de resten bleken te zijn van een woning uit de twintigste eeuw en trots op de sociale media verkondigd een cultalbum uit vroege jaren zeventig gevonden te hebben. Nader onderzoek wees uit dat het album uit 2014 stamt.

Het zou zo maar kunnen gebeuren over een paar honderd jaar dat men Luluc linkt aan Nick Drake. De muziek klinkt net zo uit dat tijdperk als dat van Linda Perhacs dat onlangs verscheen.

Achter Luluc [Loe-Loek] gaat het Australische, maar vaak in Amerika werkend duo Zoë Randell en Steve Hassett schuil. Ze hadden eerder in hun thuisland al een album ‘Dear Hamlyn’ uit en die jonge archeoloog zat er niet helemaal naast toen hij de link legde met Nick Drake. Want die plaat wekte de interesse van niet alleen co-producer Aaron Dressner (The National), maar ook van Joe Boyd.

Dat mag geen verwondering wekken, want de songs van dit duo zijn net zo delicaat als die van de legendarische gitaarpoëet. Terwijl ‘Dear Hamlyn’ over de overleden vader van Randell ging, zet ze nu letterlijk en figuurlijk haar vensters open en observeert ze de wereld rond zich.

Dat leverde intense, doch delicate pareltjes op als Small Window, Without A Face en Reverie On Norfolk Street. Toch liepen de opnames van ‘Passerby’ niet over rozen. Toen de plaat af was, bleek het duo niet tevreden en werd alles overgedaan onder de vleugels van Dressner die er leden van The National, Beirut, Sufjan Stevens en Bon Iver bij riep om mee te komen spelen.

Het uiteindelijke resultaat is verbluffend. Hoe kleine, fijne liedjes zulk een kracht kunnen hebben, is echt een wonder. De volle veertig minuten laat Luluc de wereld tot stilstand komen. Wie dit juweel van een album onder een goede hoofdtelefoon beluistert, komt er gelouterd weer vanonder.

Ook al voeren akoestische gitaar en de wondermooie zang van Randell de boventoon, toch is er onderliggend vanalles te ontdekken. Van staande bas, tot een welgemikte pianotoets, een zoete sax of een solitaire trombone.

Dit is geen muziek voor de massa, maar wel voor eenzame, romantische zielen, die niet kunnen wachten tot het vallen van de bladeren. En zo zijn er vast een heleboel!